1-2’TJE: dubieuze partners

Hey Peet,

Ongenuanceerd is niet erg, zolang je het maar kan onderbouwen. En later ook de nuances weer kan zien.

Ik keek gisteren, zoals bijna elke avond, naar RTL Late Night. Mijn vriendinnen en ik gaan ook binnenkort een show bijwonen. Hartstikke leuk. Maar in deze editie was ik zeer onder de indruk van Marc de Hond. Hij ziet zijn handicap (of beperking) als zijn partner, waarmee hij binnenkort een koperen bestand viert.

Ik snap dat gevoel. Iets wordt op zo’n manier een deel van je, waar je soms mee in gevecht bent, maar waarvan je ook weet dat deze partner je vormt, kneedt en zorgt dat je overleeft. En dat je nooit los laat.

Ik heb ook zo’n partner. Die van mij heet Diabetes Mellitus Type 1. Ik kan me geen leven voorstellen zonder DMT1. En dat is maar goed ook, want hij gaat nooit meer weg.

Sinds ik 30 ben, vier ik elk jaar in januari dat ik weer een jaar misschien wel last heb gehad van deze partner, maar dat ik zonder complicaties met hem verder kan gaan.

Momenteel hebben we een beetje een relatiecrisis, DMT1 en ik. Ik heb er geen probleem mee dat ik ouder word, hij vindt het maar moeilijk te verkroppen. En gaat daar dan ook een best tegen in. Maar na een bestand van al 42 jaar, komen we hier ook wel weer uit.

Ik was erg getroffen door het positieve dat Marc de Hond uitstraalde over zijn dwarslaesie. Persoonlijk kan ik dat niet altijd. Zolang ik de baas ben en de hoofdrol heb in dit partnerschap, kan ik DMT1 best verdragen. Maar zodra hij de hoofdrol gaat opeisen en mij beperkt, haat ik hem, uit de grond van mijn hart.

Maar we moeten dealen met elkaar. En gelukkig is DMT1 niet mijn enige partner /relatie in dit leven.

Lieve Peet, geniet van wat mooi is, vloek om wat vreselijk is. Dat heet leven!

Liefs,

Jook