AGOVV is big business

Een uitnodiging om mee te gaan naar de businessclub van AGOVV. Ach, waarom ook niet, dacht ik. Dus ik ging. Beetje sympathie mag ook wel, dit is één van de weinige initiatieven die subsidieloos door het leven gaan. We konden onlangs op Apeldoorn Direct al melden dat een kleine miljoen liever wordt besteed aan het elitaire initiatief Orpheus. Logisch? Misschien wel, ze zullen wel meer bezoekers trekken dan volksport nummer één van Nederland.

Sympathie dus! Voor de ondernemer die tegen beter weten in nog geld pompt in dit noodlijdende clupje. Want het kost wat om er bij te horen. In de wandelgangen hoorde ik € 3.000,- voor een jaartje businessclub. Je krijgt er natuurlijk wel heel wat voor terug, want je kan er fantastisch netwerken. Juristen, banklieden en een paar andere Jan Modalen sluiten daar de grootste deals, waardoor je geld snel is terug verdiend. Denk ik dan, hè. Ik bedoel: er bestaat bijna geen ondernemer die van geld uitgeven blij wordt, dus het moet ergens anders verdiend worden. Netwerken dus.

Ondertussen ben ik één van de weinigen die vanuit een skybox… nee, een balkonnetje met 8 klapstoeltjes buiten de kou trotseer. In de eerste helft staan er nog een paar naast me, maar al snel zijn ze afgeleid. Terwijl de spelers van AGOVV echt een – in mijn ogen – leuke wedstrijd spelen, ontgaat dat velen van mijn mede VIP-genoten. De supporters van Emmen hoor ik ondertussen harder schreeuwen dan de supporters van Veluws Trots. Want dat is de krachtige slogan die AGOVV enorm op FC Twente doet lijken. De draagkracht voor deze club is in deze regio enorm. Of gewoon helemaal niet eigenlijk.

Ik baal. Ik ben de enige VIP-er die echt fanatiek uit zijn plaat gaat. Want zeuren of niet zeuren: ik ben en blijf Apeldoorner, ik ben en blijf een fanatieke supporter. En juist dat maakt me dan ook geen echte VIP-er. Ik kom immers voor het voetbal en niet voor het netwerk. Ik geniet echt een beetje van het spel van AGOVV. Een paar flinke kansen, een bal op de paal, een zeldzaam plaagstootje van Emmen… AGOVV is gewoon beter. Zouden ze dan toch van die laatste plaats af gaan komen deze avond? Negen minuten voor tijd wordt de romantiek bij AGOVV letterlijk aan flarden geschoten. De grens- en scheidsrechter zien duidelijk een speler van Emmen niet buitenspel staan en beheerst schiet de speler hoog in het dak van het doel. Onterechte beslissing, onterechte goal. Wel 1-0 voor Emmen.

Ik bedacht me geen moment. Ik had een gratis plek in de businesslounge, ik moest wat voor die duurbetalende ondernemers terug doen. Die fout van de arbitrage kost natuurlijk klauwen aan inkomsten voor AGOVV en hun sponsors. Ik schreeuwde moord en brand tegen de grens. Die stond immers maar 5 meter van mijn af en die zou mij heel goed kunnen horen. Dankzij de grensrechter wist ik echter dat Schoonenberg een goed sponsor van AGOVV zou kunnen zijn, want de grens hoorde mij niet. Ik deed dus echt goede zaken voor de club.

Verslagen als ik was door de onterechte nederlaag, wilde ik mij voegen tussen de andere terneergeslagen ondernemers. Samen het verdriet delen van ons AGOVV, van de nederlaag zou mij goed doen. Helaas, ook die illusie werd me afgenomen. Ze waren allemaal al weer vrolijk aan het netwerken.

Conclusie van de avond is dat ik zo graag wil dat AGOVV de club van Apeldoorn is. Dat het misschien wel Veluws Trots zal zijn. Maar ik miste er eigenlijk alles: een sfeerloze, rommelige en voetballoze businessclub, een te jong en onervaren team om echt potten te breken, supporters zonder voldoende stemgeluid, het is het allemaal net niet. Toch besluit ik er in te geloven, omdat ik het wil! Ik wil geloven in de romantiek van voetbal in Apeldoorn. Al was het omdat ik het de spelers en trainers zo graag gun. Zij zijn de echte dromers. En ik droom misschien wel mee. Al zijn de meeste dromen bedrog.

Ik kom graag nog een keer. Maar dan zit ik wel aan de overkant, want daar is het in elk geval minder stil.