Apeldoorn, een fijne woonstad?

Afgelopen week las ik dit artikel op de Correspondent. Een artikel waarin correspondent Karel Smouter zich af vraagt: ‘Hoe vrij ben je, als de woningmarkt in feite al je grote levenskeuzes bepaalt? En, wat is echte vrijheid eigenlijk?’ Terwijl ik verder lees vraag ik me af: Hoe vrij ben je eigenlijk als je het imago van je stad laat meewegen in je eigen woonplezier? Als dat imago bepaalt met welke bril je naar jouw woonplaats kijkt? Als je altijd maar de noodzaak voelt om jouw keuze voor een plek om te wonen te moeten verdedigen?

Afgelopen week sprak ik toevallig ook met enkele import Apeldoorners over het wonen in deze stad. Leuke import Apeldoorners, fijne mensen, die heel bewust de keuze hebben gemaakt om zich in Apeldoorn te vestigen. Vanwege de liefde, de rust of de uitstekende theaters en prima eetgelegenheden.

Een van de mensen die ik sprak was er al mee opgehouden. Met dat verdedigen. En hij woont hier toch al een jaar. Waarom blijf ik dan wel op de barricades klimmen als het gaat om mijn keuze voor Apeldoorn. Ik woon hier immers al bijna mijn hele leven. En wie probeer ik eigenlijk te overtuigen? Die ‘anderen’, uit het westen. Of zijn het mijn eigen barricades die afgebroken zouden moeten worden?

Een van de andere import Apeldoorners die ik onlangs sprak snapte het eigenlijk niet zo goed. Na jaren Amsterdam was ze verliefd geworden op de bossen. Ze vroeg zich hardop af waarom Apeldoorners zelf zo negatief zijn over hun stad. En volgens mij slaat ze daarmee de spijker op zijn kop.

Natuurlijk is er een groot deel van de Apeldoornse bevolking dat hier naar grote tevredenheid woont – waaronder mijn lief. Niet voor niets bleek een tijd terug dat de mensen in Apeldoorn het meest tevreden zijn van heel het land. Maar er is een kleine groep – waaronder ik – die vindt dat Apeldoorn best een beetje minder tevreden kan. Iets minder gezapig, maar verrassender, creatiever, frisser, kunstzinniger, uitdagender, hipper? Er is een groep mensen, hier in Apeldoorn, die al een aantal jaar schopt tegen de dorpse tuttigheid. Een groep minder tevreden mensen. Mensen die langzaamaan dingen in gang zetten.

En dan is daar dus dat artikel op De Correspondent. Een artikel dat eindigt met ‘‘Geef mij maar Apeldoorn.’ …’. Daar zijn die import Apeldoorners. Leuke mensen, die blij zijn met hun nieuwe woonplaats en alle goede culturele en culinaire voorzieningen in de stad. En hier zijn steeds meer leuke evenementen op nieuwe plekken, zoals het Zwitsel terrein of tijdelijk Park Haven Centrum. Evenementen die ‘o, wat een wonder’ ook nog eens mooie mensen blijken te trekken. En opeens zijn er steeds meer leuke winkel- en koffie-adresjes als EIGEN, Klein Berlijn, Van Zeben en Schenkers verspreid door de binnenstad. En dan…

Dan begint mijn barricade af te brokkelen. Dan denk ik tevree: Wat fijn dat die groep ontevreden Apeldoorners zo hard schreeuwen kan. Daar is de stad een stuk leuker van geworden. Nu hoeven we dat alleen nog maar te laten zien. In een goede promotievideo bijvoorbeeld… of een nieuwe goede website voor de gemeente?

ach, met een beetje ontevredenheid komt dat ook vast voor elkaar 😉