Appelflapjes aan de deur (2)

Ingeborg Leerkes plaatste vorige week nog zo’n lekker spontaan stukje (appelflappen aan de deur). U weet het vast nog wel -en anders had u maar op het linkje moeten drukken – (kan nog steeds trouwens): een makelaarskantoor had een plastic zak aan de deurknop van het huis van Ingeborg gehangen met een brochure en twee appelflappen. Op de zak stond : “Wij komen graag bij u op de koffie”.

Ik weet nog dat ik met mijn drammerige geest dacht: ‘moet er weer zo nodig sluikreclame gemaakt worden voor zo’n makelaarskantoor op Apeldoorn Direct? Maar wie Ingeborg een beetje kent, weet dat de kans dat er sprake was van échte spontaniteit best wel groot is. Maar zekerheid kan ik hierover niet geven natuurlijk.

Mijn gedachten maakten al snel plaats voor jaloezie. “Waarom Ingeborg wél en ik niet?” Sterker nog: Ingeborg had geconstateerd dat er her en der in Ugchelen óók van die reclamezakken aan de deuren hingen. Dus: waarom Ingeborg en waarschijnlijk de rest van Apeldoorn wél en ik niet? De slachtofferrol is mij op het corpulente lijf geschreven. Tijd voor een bezoekje aan mijn schoonmoeder. Die woont namelijk op de Hoenderloseweg. En dat is in Ugchelen.
“Goh Rob, da’s lang geleden..”.
“Ja, ja schoonmoeder….”.
“Je raadt nooit wat er vanmorgen aan de deur hing?”, vraagt ze een beetje overdreven. Maar dat doet ze altijd zo.
“Ik zou het niet weten”, antwoord ik. “Dus ik raad het inderdaad nooit”.
“Een zakje met twee appelflappen, van een of andere makelaar!”
“Goh, wat leuk!” speel ik spontaan. “Waren ze lekker?”
“Ik heb er nog één.. wil je ‘m?”
“Ja lekker!”. Schoonmoeder serveerde op een wit schoteltje met een bloemetjespatroon op de rand een joekel van een appelflap. Hij was wel wat taai, maar gegeven paarden heb ik nog nooit in de mond durven kijken. En zeker niet bij mijn schoonmoeder.
De rest van het schoonmoedergesprek sla ik even over. Ook op Apeldoorn Direct is de ruimte beperkt. Waar was ik gebleven? Oja: vanochtend hing er aan onze deurknop óók een plastic zak. Van dezelfde makelaar die Ingeborgs huis had weten te vinden. In de zak zat een brochure. Op de voorkant van de brochure stond een foto van zo’n bruine labrador met een overbelichte snuit tussen de krokussen van het Oranjepark. Een onaangelijnde hond, dus de fotomaker had een mazzeltje dat er geen hondenlosloopcontroleur heterdaadjes aan het verzamelen was. Maar goed, daar wilde ik het helemaal niet over hebben. Klachten en andere meningen over BOA’s en overige overheidsdienaren worden op Apeldoorn Direct behandeld door Niels Damstra.

In de plastic zak zaten ook twee appelflapjes. Ja: flapjes. Ze waren minstens de helft kleiner dan die bij mijn schoonmoeder waren gebracht. In een flauwe bui heb ik er een fotootje van gemaakt met de telefooncamera en die op Facebook geplaatst. En toen kwamen de reacties. Iemand die óók in Ugchelen woont had vorige week 4 joekels van appelflappen in een plastic zak aan de deur gevonden. Een collegaatje van mij (ja: ze is klein), had van de makelaar twee croissantjes gekregen, ondanks een nee-nee sticker op haar deur. Waar wil je heen Rob? Ok, ok. Mijn stellige idee is dat de makelaar in de wat goedkopere buurten (ikzelf woon in Noord en mijn collegaatje in Orden) minder scheutig is met het uitdelen van gratis vreterijen, dan in de wat duurdere buurten.

En daar ben ik gewoon op tegen. Ik bedoel: hoe kleiner het huis, hoe groter de honger meestal is.
Mijn zeikerigheid en achterdocht zijn de reden dat ik nu achter een laptopje gekropen ben om voor het eerst van mijn leven een vraag te stellen aan de duizenden unieke bezoekers per week op Apeldoorn Direct:

“Wat trof u onlangs aan in het plastic zakje van de makelaar en in welke wijk woont u?”