Blog 3 over vriendschap: De klank van de woorden

,,We hebben een intellectueel in ons midden, wel een mislukte, daarom is hij ook verpleegkundige geworden.” Het gaat over mij en aan het woord is Dick Wassink, roots in de achterhoek en in de Pijp van Amsterdam. Lang haar, atletisch gebouwd, bewonderd door veel vrouwelijk schoon. De plek is een groot hospitaal in aanbouw in de bossen van Baarn, ergens begin jaren zeventig. We zitten midden in een overleg over de omgang met één van de cliënten.

Ik antwoord: ,,Zojuist is de laatste heilige uit het Oosten gestorven.” We lachen, het meest nog de Geneesheer Directeur, die mij even hiervoor had toegedicht had dat ik minstens in aanmerking dien te komen voor de Nobelprijs die de rechten van de mens eerbiedigt. Zojuist had ik hem een artikel overhandigd waarover hij verbaasd vroeg uit welk wetenschappelijk tijdschrift ik dit artikel het had gehaald. Ik voel me thuis in dit gezelschap.

Ik ben wel trots op de woorden van Dick Wassink, trots omdat hij precies mij bevestigt in waar mijn liefde ligt: de taal en de klank, die de gevoelens van cliënten en medewerkers verwoordt.

Profiel
Ik ben een groot bewonderaar van Dick Wassink, en met name in zijn omgang met mensen. Rustig in de omgang, zoekend naar zijn talent: schoenverkoper, verpleegkundige, gevangenisbewaarder en nu kunstschilder. We zijn een drietal jaren intensief met elkaar opgetrokken, daarna uit het oog verloren en via Facebook weer contact. Een man die altijd bezig is geweest zijn gevoel te verwoorden.

Vriendschap:
Een korte vriendschap van drie jaar, die mij nog elke dag voor de geest staat. Ik heb geleerd in deze vriendschap wat een belangrijke rol Taal inneemt. Ik heb geleerd te luisteren achter de woorden.

Taal is gevoel, taal is klank, in de vriendschap gaat het om naar de klank van de woorden te luisteren.