Brief van de werkloze Peter [2]: De aanhouder wint niet altijd

Even een reminder: Peter is werkloos sinds oktober2013. Ik heb hem gevraagd mij regelmatig te schrijven over “het leven van een werkloze, de moeite die hij doet om een baan te vinden, de hoop, de wanhoop, de financiën en de dag invulling”. Zijn eerste brief: Lees je hier

Beste StrangeArt, na mijn eerste brief aan jou met daarop één bemoedigende reactie volgt nu ,na ongeveer een maand,  mijn tweede brief. Niels reageerde op mijn eerste brief dat mijn probleem binnen één dag opgelost zou kunnen zijn. Wel, de werkelijkheid is iets anders.

Hoewel ik zeker niet negatief ben besef ik nu langzamerhand dat het gecompliceerder ligt dan het lijkt. Na inmiddels veel sollicitaties heb ik tot nu toe nog geen baan gevonden. Ik merk dat veel mensen een idee of mening hebben over het zoeken naar werk die niet geheel aansluit bij de werkelijkheid. Ik kan zeggen dat je eerst moet ervaren hoe dit gevoel is alvorens je een heldere mening kunt hebben. Ik geef een voorbeeld:

Een werkgever uit Amersfoort heeft een vacature die 100% aansluit op mijn ervaring en competenties. Opgewekt  als ik ben klim ik eerst in de telefoon, stel wat  vragen over de functie en een paar gerichte vragen over het bedrijf. Heel positief allemaal. Ik pak de computer erbij, schrijf een op maat gemaakte brief, met cv, met m’n Linkedin adres, en stuur die op naar het bedrijf. Denkende en hopende dat ik toch wel de beste ben voor hen.

Drie dagen later. Tot m’n verbazing afgewezen. Ik lees de (eveneens op maat gemaakte) e-mail. Er staat dat ik voor Amersfoort te ver weg woon, en dat zij beseffen dat er mogelijk een vakman verloren gaat door mij niet aan te nemen. Maar…. Beleid is beleid, en daarmee kan ik op weg naar m’n volgende sollicitatieactie.
De reacties uit mijn omgeving zijn unaniem. Het is een ***bedrijf, ze voeren een vals beleid, het zijn sukkels en nog veel meer van deze verwensingen. Dat kan allemaal wel zo zijn Strange, maar daarmee is mijn probleem niet opgelost. En daar is het mij om te doen, niet om bedrijven te screenen op hun integriteit of eerlijkheid.

De volgende komt  snel. Een Apeldoorns bedrijf in de woningsector heeft een technische functie. Getraind door mijn vorige beleving toch eerst maar bellen. Ik kom in de wachtrij. Er zijn nog vier sollicitanten vóór mij. Eenmaal de P&O medewerker aan de lijn hebbend vertelt ze me dat ik nummer 275 ben die deze baan wil. Als alle 274 mensen vóór mij afvallen ben ik aan de beurt. Ook hier zijn vele meningen  duidelijk. Onder andere: ” het is net als verkering, geen hand vol maar een land vol’’ hoorde ik al als reactie.

Ik kom er achter dat het niet aan mijn kunnen ligt, of aan de manier van communiceren. Zoveel sollicitatietrainingen als ik heb gevolgd, zoveel manieren om aan de bak te komen zijn er ook. Ik zal in een volgende brief hier nog eens op in gaan.

Nog altijd ben ik niet negatief gestemd. Klein plusje net vóór de zomervakantie, de kinderen kwamen thuis met de eindrapporten van school. Ik kon  ze als ‘tijdelijke huisvader’ als eerste zien. Tja, dat was me in 26 jaar werken nog nooit overkomen…….