De Bruceband op Podium Gigant. De verwachtingen waren hooggestemd gelet op hun eerdere optreden

De zeven mannen van de Bruceband betraden vrijdag 20 oktober het podium van een uitverkocht Gigant.  Na het fantastische concert van deze formatie vorig jaar waren de verwachtingen hooggespannen. De band slaagde wonderwel in die uitdaging.

Vijftig jaar Bruce Springsteen: 

Wie veel van zijn werk niet kent doet de naam van de zanger Bruce Springsteen eer aan, want diegene heeft dan de laatste 50 jaar onder een steen gelegen. Hoewel hij pas zijn grote bekendheid kreeg in 1984, met het album “Born in the USA”, zat “The Boss” toentertijd al ruim elf jaar in het vak. 

Debuut-LP geheel uitgevoerd 

Het siert de Bruceband dat niet alleen de bekende nummers uit de jaren tachtig ten gehore werden gebracht, maar dat ook de eerste tien jaar van Bruce carrière werden uitgediept. De debuut-LP uit 1973, “Greetings from Asbury Park” en zijn opvolger “The wild, the innocent and the E-Street Shuffle” waren artistieke meesterwerkjes, maar niet bij een ieder bekend. Het getuigt dan ook van lef van de band dat die twee albums vrijwel helemaal werden gecoverd. Wellicht was dat wel de reden dat het concert even op gang moest komen, het dak ging er niet meteen af, maar de mannen speelden de nummers uit die tijd uitstekend. Vooral het nummer “Kitty’s back”, met jazzy invloed, werd uitmuntend vertolkt. 

Mooie mix van Springsteens oeuvre

Niet minder dan 31 nummers passeerden de revue. Een mooie opbouw van vijftig jaar Bruce Springsteen and the E-Street Band met een goede afwisseling in nummers. Natuurlijk werden wel enkele nummers gemist, zoals “Bobby Jean” en “Streets of Philadelphia”, maar de man heeft zo’n groot repertoire dat dit onmogelijk anders verwacht kon worden. Zanger Robert Philippi genoot wederom zichtbaar en had een fraaie interactie met het grotendeels enthousiaste publiek. Zonder de rest van de prima band tekort te doen staken twee muzikanten er bovenuit en dat waren Dr. K., overdag nog werkzaam in de operatiekamer, op sax, zijn solo bij “Jungleland” was weer verbluffend en Stan Jansen, de Roy Bittan van de band, op toetsen. Vooral bij de rustige nummers, als “Racing in the Street” en “Point Blank”, bezorgde Stan Jansen achter de vleugel regelmatig momenten van kippenvel. 

Dutch disease 

Helaas werd niet door iedereen die uitmuntende gevoelige snaar gehoord en daar zit ook mijn enige grote ergernis van de avond. Kritiek op de band kan ik niet hebben, de muzikanten speelden meer dan prima, zijn goed op elkaar ingespeeld en performen met enthousiasme, maar mijn ergernis betreft het publiek. Gelukkig wist het allergrootste deel van de bezoekers de band prima te waarderen en zong lekker mee, zuiver en vals door elkaar, maar dat hoort er bij en verhoogt de sfeer. Een klein deel echter wist het voor de meerderheid te vergallen door hard tijdens de nummers en tussen de nummers heen te schreeuwen over futiliteiten en nietszeggende zaken. Een groepje stond zelfs met de rug naar de band te lullen over niet ter zake doende onderwerpen. Deze onhebbelijke eigenschap betrof niet alleen gisterenavond, maar komt bijzonder vaak voor bij livemuziek en is uiterst storend. Het wordt internationaal in muziekkringen ook de Dutch Disease genoemd. In andere landen zie je dat ook niet terugkomen weet ik uit ervaring. Ik begrijp sowieso niet dat je continue wil kleppen als je een kaartje voor een concert hebt gekocht, maar als je het fatsoen niet hebt stil te zijn, of mee te zingen, voor het overgrote deel van het publiek dat wél van de muziek wil genieten en je ook het respect niet kan opbrengen om een interactie te creëren met een band die er een topavond van wil maken, ga dan weg, zoek een bar op zonder muziek en schreeuw daar alles bij elkaar, maar niet tijdens een optreden! Het wordt tijd dat daar paal en perk aan gesteld wordt en dat de bands dat ook durven te uiten op het podium en desnoods het optreden even stilleggen!

Authentieke coverband 

Na deze benoemde ergernis, die mij al veel langer dwarszit, terug naar de Bruceband. Als coverband authenticiteit uitstralen is niet eenvoudig, je moet dan juist waken voor het geforceerd nadoen van de originele artiest, maar de Bruceband slaagt, mede door hun professionaliteit, keer op keer in die opdracht. Een bijzondere prestatie.

De echte Springsteen zal binnenkort zijn carrière ongetwijfeld aan de wilgen hangen, althans liveshows zullen hoogstwaarschijnlijk niet veel meer worden uitgevoerd, dat mag ook met 74 jaar, maar het is dan wel heel fijn dat we binnen onze landsgrenzen een band hebben die dat zeer kundig kan opvangen, want het muzikale oeuvre van Springsteen mag nimmer voor volgende generaties verloren gaan. 

Gezien Vrijdag 20 oktober, popzaal Gigant