Dyzack: het eenmansorkest

De naam had ik vaag wel eens gehoord, maar ik had geen flauw benul wat voor muziek ik erbij moest bedenken. Als ik het Gigant Café binnenkom en merk dat Dyzack een enkele man is met een (akoestische) gitaar, ben ik verrast. Dyzack is aan het inspelen en soundchecken en hij heeft een of ander distortioneffect op z’n gitaar. Het is hard en het doet mij pijn aan mijn oren. Snel ga ik achterin zitten; misschien is het daar minder slecht voor mijn gehoor.

Twintig minuten later begint Dyzack echt. Heel zachtjes, met een strijkstok beroert hij de snaren van zijn gitaar. Mooi! Dan begint zijn liedje echt.
Dyzack is een eenmansorkest. De twaalfsnarige gitaar zorgt voor een rijk en vol geluid. Hij is aangesloten op een kartonnen doos, zo lijkt het. Achter de doos blijkt een halve computer te staan, waarmee de muzikant per nummer effecten en geluidskleur bepaalt. Slechts in een paar liedjes gebruikt hij de distortion en het is niet storend en zeker niet pijnlijk aan mijn oren. Een voorbeeld hoor je hier.
Maar dan zijn stem. Hoog, scherp, indringend. Aan wie doet het me aan denken? Ik kom er niet op. Dat geeft niet. Mijn aandacht is gegrepen door de mooie songs, die op het eerste gehoor eenvoudig lijken, maar bij nadere beluistering geraffineerd in elkander blijken te steken.

‘Ik hoor Luka Bloom,’ zegt iemand naast mij. ‘Nee, Jeff Buckley,’ zegt een ander. ‘Met die akoestische gitaar en zijn mondharmonica moet ik gelijk denken aan Bob Dylan,’ is het idee van nog weer een ander.
We horen slechts enkele liedjes van zijn plaat This mangy soul; het merendeel is nieuw werk, vertelt de muzikant.

Na een klein uur is het afgelopen, maar we krijgen nog twee toegiften. Zonder microfoon, zonder enige versterking en zonder effecten. Hier is zo’n liedje. Het wordt doodstil in Gigant Café. Dan weet ik het. Het is geen Luka Bloom, geen Jeff Buckley en geen Bob Dylan. Het is Dyzack.

Een tijdje later zit ik buiten op een terras bij een ander café. Daar komt hij voorbij. Gitaar op de rug en twee grote trolleykoffers achter zich aan slepend, op weg naar het station. Het leven van een muzikant. Ik neem een grote slok van mijn Korenwolf en denk terug aan een mooie middag.

–
Apeldoorn, april 2013

–

Foto’s: Rob Feber
Filmpjes: bazbo