Gele borden

Toen ik zeven of acht jaar was, is mijn vlieger in een van de stroomdraden van een hoogspanningsmast verstrikt geraakt.
Het was een vliegertje van doorzichtig plastic met een plaatje van Sjors en Sjimmie erop.
Wat ik ook probeerde, ik kreeg hem niet meer los.
De staart, gemaakt van een in stukken geknipte theedoek, wond zichzelf keer op keer strakker om de hoogspanningsleiding heen.
Maar hoogspanningsmasten zijn voor kleine kinderen niet meer dan grote ladders.
Toen ik mij ophees om mijn voet op de eerste gegalvaniseerde sport te zetten, zag ik een geel bord dat zo groot als mijzelf was. ‘Hoogspanning, levensgevaarlijk!’ stond er op.
Als vanzelf las ik, door het uitroepteken, de tekst hardop.
Door de letters heen stond een stilistisch mannetje getekend dat geraakt werd door een vuurrode bliksemflits. Toen wist ik het: handen los en wegrennen!
Het bordje heeft waarschijnlijk mijn leven gered. En dat allemaal door de eenvoud. Wat een pakkende tekst en afbeelding wel niet allemaal voor een mens kunnen doen.
Het voorval met de vlieger kwam weer in mijn gedachten naar boven, toen ik een paar weken geleden op een zondagmorgen met de hond in het bos wandelde.
Aan de rand van het bosgebied staat een joekel van een huis met een hekwerk eromheen.
Achter het hek liepen een paar herten, een geit en een bok en een vogel met grote rood-paarse kwabben aan zijn kin.
Aan het hek was met roestige ijzerdraadjes een bordje gebonden dat net zo geel was als het bord uit mijn vliegertijd.
‘Geen plastic voederen!’ las ik.
Nou vind ik ‘voederen’ al een raar woord, maar volgens Van Dale mag het.
‘Geen plastic voederen’….. alsof er wandelaars zijn die, voordat ze op pad gaan, denken: “kom laat ik eens een handjevol Lego van mijn zoon meenemen voor de damhertjes!”
Lego is daar trouwens te prijzig voor, maar daar gaat het nu niet om.
Waarom zo’n belachelijke tekst op dat bordje?
Of: waarom staat er niet in wat kleinere lettertjes bij dat terpentine, elastiekjes en pur-schuim óók niet optimaal zijn voor de digestie van de dieren?
Ik vind dat teksten op borden, vooral als ze geel zijn, volledig moeten zijn. Anders kan ik er niks mee.
En toeval of niet: toen ik weer over de wegberm naar huis liep, tilde mijn reu zijn rechterpoot op en pieste over het allang verdorde fluitenkruid en smeerwortel.
Mijn hond is een stadshond.
Geen paal, geen pies.
En ja hoor, alweer een bord, dat al geel was voordat mijn hond zijn geurvlag er tegenaan gesproeid had.
Ik was er bijna over gestruikeld.
Zwarte plakletters die de tekst: ‘zachte berm’ vormden. Dit keer geen uitroepteken erachter.
En dan ga ik mij weer van alles afvragen: wie heeft dat bord er neergezet? De gemeente? En zo ja: waarom maakt die de berm dan niet (weer) hard? Of heeft een boer het gedaan om de automobilisten te behoeden voor koprollen richting sloot? Is het misschien een verzinsel van een of andere milieuorganisatie om de veldsalie te beschermen?
En wat is zacht? Zachter dan wat?
Ik weet het niet en zal er waarschijnlijk ook wel nooit achter komen.
Maar het hield me wél de hele verdere dag bezig.
Ik heb trouwens nog minstens een half uur lang gezocht naar een geel bordje met de tekst ‘einde zachte berm’.

Robber