Gigant: Eriksson Delcroix en band speelt: Mystiek Muziek

Het is vrijdagavond 12 februari 2015. Gelukkig praten 2 grootmachten over het beëindigen van de bombardementen op Syrië. En in Apeldoorn, in Gigant speelt Eriksson Delcroix en de band. Ik zie hier al maanden naar uit en laat ik het meteen maar zeggen: het is mijn 2^de ontdekking van dit jaar: Hier staan weer talenten op het podium. De zaal is redelijk bezet met een publiek wat zeer ingetogen luistert.

De Belgische band van Eriksson, afkomstig uit Antwerpen, bestaat uit vijf gitaristen, een drummer en de zangeres Nathalie Delcroix. De zangeres heeft in haar zang en beweging een mengeling van Agnes Obel, Adele en Amy Winehouse; een water zuivere stem, die verlangen oproept, die een zekere lichamelijke spanning teweeg brengt.

Het is de tweede voorstelling van een tournee naar aanleiding van hun nieuwe CD ‘Heart out of my mind’ en hun eerste optreden in the Dutch. Je voelt nog wel enige spanning in de band, zij moeten duidelijk wennen aan het Hollandse, wat nuchtere publiek. Haar dans doet in eerste instantie wat gespannen aan, maar gaandeweg de avond neemt de zangeres en de band de zaal voor zich in en wordt het publiek veroverd.

Hun muziek is werelds: folk, bluegrass, Ry Cooder, Fado en oosterse invloeden. Het is als een palet van Jeroen Bosch: veel te zien en een streling voor het oor. Neem het nummer Snake Bite: dit nummer roept beelden van eenzaamheid van een droge woestijnvlakte waar een slang sissend en kronkelend zich een weg baant op zoek is naar zijn prooi. Je ziet je zelf hopeloos dwalen, dorstig en uitgehongerd en op je hoede voor het gevaar.

Heel bijzonder is het nummer die de vader van Eriksson brengt: ik zie een markt in Marokko voor me waar een koopman het publiek opzweept met zijn zang en dans. Met zijn donkere stem beweegt deze man zich over het podium en roept een nieuwsgierigheid op naar zijn volgende stap en als het nummer is afgelopen is het publiek opgelucht: gelukkig er is niets gebeurd.

Het is niet alleen de muziek die geregeld mijn adem beneemt, nee het is een complete show waarin je als toeschouwer bijna deelnemer wordt. Tijdens het luisteren, vraag ik me af waarom België, dat trieste land met zijn trieste koningshuis, toch af en toe zulke wereldse muziek voortbrengt: je voelt de verdeeldheid en verscheurdheid van dit land terug in hun muziek en zang: het is lijden en juist omdat er ruimte wordt genomen om te lijden, leidt het tot het opluchting, tot nieuwe ruimte. Het mooist komt dit tot uiting in het nummer Dead Bird:

Dead Bird, dead Bird, your troubles are past, no need to worry, the music will last.

Een prachtige avond, en wellicht leidt het gepraat over het stoppen van de bombardementen in Syrië tot resultaat: Om dit te vieren zou ik dan zeker Eriksson Delcroix uitnodigen om te komen spelen.