Hoenderloo

Hoenderloo, het dorp waar A. den Doolaard jaren woonde en het dorpshuis met een tentoonstelling met foto’s over hoe het was. Met mensen die daarover kunnen vertellen en met mensen die er niet meer zijn. Twee euro kost het om binnen te kunnen kijken. Veel foto’s geplakt op zwarte borden, vitrinekasten met daarin wat niet aangeraakt mag worden. Inwoners van Hoenderloo die elkaar vertellen wie ook alweer wie was, en de onvermijdelijke vergissingen. Over grote families en de familie die niet mee mocht doen. Dat er vroeger gestroopt werd en af en toe nog. De geplaatste strikken waarin niets zat, het geweer dat per ongeluk afging en de haas die toch nog ontsnapte. Met een voetbalvereniging die niet meer bestaat, omdat het Nationale park de Hoge Veluwe, eigenaar van de grond, een ongekende huurverhoging wilde. Hoenderloo, dorp in het groen met veel toeristen, het ijsje waar men voor in de rij staat en foto’s uit het verleden. Als ik naar buiten loop vraagt de mevrouw van de twee euro of ik het mooi heb gevonden. Ik knik en zeg het jammer te vinden van de voetbalvereniging.