Fijne muziekavond met The Cosmic Carnival in Gigant

Het ontstaan van Fleetwood Mac

Een ode aan de vermaarde band Fleetwood Mac is meer dan interessant. Iedereen met enig muzikale kennis kent de band van nummers als “Little Lies”, “Go your own way” en “Everywhere” of van de mislukte liefdes escapades en ruzies tussen de bandleden met hun veelvuldige drugsgebruik, maar slechts weinigen weten dat de band is opgericht als pure bluesband. 

Eind jaren 60 richtte zanger/gitarist Peter Green samen met drummer Mick Fleetwood en bassist John McVie een onversneden bluesband op. Tot die tijd waren zij de Bluesbrakers, de begeleidingsband van John Mayall. Green wilde niet dat de nieuw opgezette band zijn eigen naam droeg, in tegenstelling tot de twee andere bandleden en zo zag de band Fleetwood Mac het levenslicht. 

Van Blues naar Rock

Na het vertrek van Green uit de band ging de band vanaf 1973 een geheel andere muzikale koers volgen en transformeerde Fleetwood Mac van een bluesband naar een rockband, mede door de komst van zangeressen Stevie Nicks en Christine Perfect, later getrouwd met John McVie en onder zijn naam bekend geworden. Het legde hen geen windeieren. De blues bleef, maar niet meer muzikaal, maar alleen op persoonlijk vlak. De nieuwe bezetting, aangevuld met Lindsay Buckingham als zanger/gitarist, was vanaf het begin een succes, maar de amoureuze ontwikkelingen binnen de band en extreme drugsgebruik zorgden wel voor grote spanningen. Het grootste succes werd hun album “Rumours” uit 1977. De muziek van die tijd en erna is bij velen bekend.

Fleetwood Mac op het podium

Na deze introductie nu weer terug naar Gigant afgelopen vrijdagavond. De band Cosmic Carnival had als doel bovenstaande introductie tot leven te brengen op het podium. Dat lukte grotendeels. Het levensverhaal van de band werd tussen de live nummers door extra uitgelegd in boeiende videofragmenten over het ontstaan van Fleetwood Mac en beelden uit de oude doos. Mooi bedacht, maar zoiets komt in het theater aanzienlijk beter uit de verf dan in een popzaal. Een deel van het publiek praatte er met luide stem doorheen wat het lovende concept regelmatig storend maakte. 

Geen slowblues gemiste kans

De bluesperiode werd naar mijn idee te weinig verdiept en de band ging te snel door die periode heen. Op zich begrijpelijk, want de periode vanaf het beroemde album “Rumours” is bij het publiek veel bekender, maar daardoor werd het een gemiste kans de vroegere bluestijd goed over het voetlicht te brengen. Persoonlijk vind ik dat de meest interessante periode, maar er is te weinig van bekend. Dat hun twee bekendste nummers uit die periode, de schitterende ballads “Need your love so bad” en “Albatross” niet werden gespeeld was echt een enorme misser. Hierdoor miste de balans tussen de slowblues en de bluesrock op het podium. 

Pratend publiek storend

De dames op het podium zongen niet slecht, waarbij vooral de zangeres die de rol van Stevie Nicks vertolkte extra genoemd mag worden. Zij was voor het eerst op het podium in deze bezetting, aangezien zij de officiële frontvrouw verving die hoogzwanger is. Dat deed zij met verve. Zangeres in de rol van Christine Mc Vie was vocaal sterk in het gevoelige en indrukwekkende nummer “Songbird” dat helaas werd overschaduwd door bewust te hard pratende bezoekers achter mij. Sowieso is het praten van het publiek een uiterst storende factor bij veel optredens, waarbij mij keer op keer opvalt dat we daar in Nederland een dubieuze koploper in zijn. 

Goed op elkaar ingespeelde band 

De band liet horen vaker samen gespeeld te hebben. Twee gitaren, bas, toetsen en drums. Stuk voor stuk behept met muzikale skills, alleen was het jammer dat bepaalde solo’s niet heel goed uit de verf kwamen, doordat de basedrum te hard werd bespeeld. Vooral de uitstekende toetsenist kwam daardoor te weinig voor het voetlicht tijdens zijn prima solo’s. Ook hiervoor geldt dat dit euvel bij veel bands een vaak terugkerend feit is. Harder is niet per definitie mooier, integendeel zelfs. 

Chronologisch overzicht platen 

Het idee om alle platen van Fleetwood Mac in chronologische volgorde te bespreken en daar wat van te spelen is leuk bedacht. Uiteraard kunnen niet alle hits worden gespeeld op een avond, het repertoire van Fleetwood MC is immers immens, maar aan de beroemde en uiterst succesvolle plaat “Tango in the Night” werd wel erg weinig aandacht besteed. Persoonlijk had ik hiervan graag de nummers “Big love” en “Little Lies” live willen horen.

Conclusie 

Concluderend kan er worden teruggekeken op een prima muzikale avond, waarbij wel het gemis van sommige nummers blijft. Daarvoor pak ik nu de Blu Ray van Peter Green uit de kast, want de nummers “Need your love” en “Albatross” mogen nooit uit de setlist wegblijven als je de gehele geschiedenis van deze vermaarde en unieke band wil overbrengen op de jongere generatie, wat wel een verplichte kost is.  

Fleetwood Mac, the incredible story, gezien op vrijdag 6 oktober in Gigant