K… GoGo’s

Het is weer zover. De C1000’s in Nederland hebben weer die schattige kleine poppetjes genaamd Go Go’s. Niet te verwarren met solliciterende kleine Monsterboardmensjes.

‘Kutpoppetjes!’, dacht ik. ‘Wij verzamelen ze,’ zeiden de kinderen. Maar liefst 60 soorten poppetjes. Je krijgt ze bij elke 10 euro aan boodschappen en ze zitten in een verpakking. Je ziet dus van te voren niet wat het is. Mijn ventje zat al extra appels in het zakje te doen, zodat ik bij de kassa meer moest betalen.

De kinderen worden nerveus en hopen op dat ene poppetje die ze nog niet hebben. Uiteraard krijg je de poppetjes die je al wel hebt. En dat geldt ook voor vele andere kinderen. In het begin kan je nog wel lekker op je gemak naar de supermarkt, maar naarmate de actie vordert en er steeds meer poppetjes in omloop zijn, komen de kinderen voor de deur bij de supermarkt bedelen om de Go Go’s.

Het ene kind wordt nog gekker dan de ander. Ze worden ook met de minuut brutalen en agressiever. Vooral naar elkaar toe. Gemeen zijn ze ook. Het zijn ook allemaal vieze vuile verradertjes: ‘Zij heeft er al 3 gehad!’, zegt zo’n te dik ventje. Het arme meisje kijkt met haar lieve puppie-oogjes en verleidt mij om toch haar weer een Go Go te geven. Eén meisje blij, 12 kinderen boos.

Het is nog net niet vechten. Dat geschreeuw en gekrijs aan m’n kop. Nou ja, toe maar! Ik ben ook jong geweest en de actie zal ooit weer aflopen. Dan kunnen we dus weer eindelijk rustig winkelen.

Ik kan niet wachten op de voetbalplaatjes.