Kabaal op het kanaal

Ze is zo verliefd. Dat zie je aan alles. Ze achtervolgt hem de hele dag. Al sneppend snept zij om zijn aandacht. Ze weet heus wel dat ze niet de mooiste is. Dat is hij. Maar ziet hij haar? Welnee! Met zijn groene kop stapt hij steeds bij haar weg. In het water kijkt hij naar zichzelf. Geniet zichtbaar van zijn spiegelbeeld. De narcist. Met grote stappen dendert hij langs de kanaalkant en roept: ,Wie wil mij! Wie wil mij!”. Zo snel als haar platvoeten het toelaten snelt zij achter hem aan en piept: ,,Ik! Ik”. Maar hij hoort haar niet, ziet haar niet, wil haar niet. Als zij op enig moment haar aandacht laat verslappen, ze is ook gewoon moe van dat onbeantwoorde gesjouw, hoort zij vlak achter haar een andere groenkop. Ze draait zich om en ziet haar achtervolger knipogen dat het een lieve lust is. Maar dat wilde ze toch niet? Ze was toch duidelijk gecharmeerd van de eerste groenkop? Ze twijfelt. Ik zie het aan haar manier van zwemmen. Een beetje hink-stap-sprong-zwemmen. Het is een luidruchtige optocht. De branieschopper voorop, zichzelf de hemel in snaterend, als hoofdrolspeler in Woerd zoekt Vrouw. De onzekere dame in het midden, haar twijfel wegsneppend, of het om een wit of een zwart jurkje gaat. En als laatste de casanova, met een voorliefde voor Shakespeare, maar al te graag toegevend aan de lentegevoelens.

Soms zijn het net mensen.