Klerkx & The Secret: lekker, maar niet lang houdbaar

‘Kent iemand ons?’ vraagt de zanger. ‘Kent iemand mij?’
Het is stil in Gigant Café. Niet gek, het is zondagmiddag 7 oktober, buiten schijnt de zon en slechts weinig mensen zijn naar dit gratis optreden gekomen.
Iemand verbreekt de stilte en zegt: ‘Van Moke, toch?’

We zijn al een liedje of wat in het concert. ‘Gaaf,’ denk ik. ‘Nummers in de beste Jeff Buckley-traditie.’ Gedragen songs, intense teksten, meeslepende melodieën en een atmosferische begeleiding. Vooral de gitarist vind ik intrigerend. Hij leukt de stukken op met aanzwellende gitaartonen, soundscapes, snerpende lijnen en vervormde chaos. Prachtig. Ik blijf naar hem kijken.

Rob Klerkx is de drummer van Moke en heeft met The Secrets een interessant collectief opgezet. Hij speelt akoestische gitaar en zingt. Zijn stem is warm en toch scherp. De muziek doet Amerikaans aan; ik hoor vooral de Californische invloeden van de rock. Hij vertelt dat hij meestal met een voltallige band speelt. Vanmiddag heeft hij een gitarist en een bassist meegenomen. Ademloos beluister ik het eerste gedeelte van het optreden.

Maar na een minuut of twintig slaat de verveling toe. Alle nummers kennen een soortgelijke opbouw: we beginnen verstild en lieflijk, vervolgens klinkt het lied en dan komt een instrumentaal intermezzo met een gitaareruptie en het eindigt weer rustig. Als je niet oplet, lijkt het wel of het bandje slechts één nummer steeds weer opnieuw speelt. Het is goed, beregoed zelfs, maar op een gegeven moment begint alles op elkaar te lijken. Misschien komt het omdat de voltallige band er niet bij is, misschien komt het vanwege de ‘akoestische’ setting, misschien komt het omdat het zondagmiddag is.

Aan het eind van het concert vind ik de kernwoorden. Het is geweldig goed, het zijn zeer begaafde muzikanten, maar het is volstrekt humorloos. Alle ingrediënten voor goede smaken zijn zeker aanwezig; over de houdbaarheid ervan kunnen we twisten.
Graag.

–
Apeldoorn, oktober 2012

–

Filmpjes van het optreden ziet u als u hier en hier klikt.
De foto’s zijn gemaakt door Rob Feber.