La La Lies = lekker la la waai

Als we binnenkomen, is de band volop aan het soundchecken.
‘Laten we maar achterin gaan zitten,’ zeg ik. ‘Het lijkt nogal hard te gaan.’

Ik heb de La La Lies al eens eerder gezien. Nog niet eens zo heel erg lang geleden. Toen stonden ze ergens in het voorprogramma. Het was toen ook al luid, maar wel zeer aanstekelijk.

Als de vier jongens dan echt beginnen, is het inderdaad zeer luid. In het begin horen we nogal wat feedback, vervorming en rondzingen. Gigant Café kan dit soort lalawaai eigenlijk niet zo heel goed aan. In de popzaal zou dit bandje veel beter tot z’n recht komen.
Als ik naar voren loop om wat foto’s te maken, dan blijkt dat het vlak vóór het podium wél goed klinkt.

De bandleden zelf doen hun uiterste best. En toegegeven, wat ze brengen vind ik zeer de moeite waard. Ik hoor jaren-zestig-pop, vermengd met wat punkrockachtig gedoe. Ik hoor The Stones, maar ik hoor vooral The Who. Wacht, maakte The Who niet ooit eens een liedje getiteld La La La Lies? Leuk dat de band zich daarnaar heeft vernoemd, maar dom dat ze een La zijn vergeten. Of misschien gaat mijn fantasie te ver.

We krijgen een mooie mix van liedjes van hun laatste plaat en ook nieuwe liedjes. New York City is zo’n nieuw liedje en het mag er zijn. Het is rechttoe rechtaan rock en ieder liedje duurt rond de drie minuten.
De zang is fel en meeslepend. De melodieën brul je zo mee. Het risico van dit soort rockmuziek is dat je na drie liedjes het wel hebt gehoord en dat alles op elkaar lijkt. La La Lies ontsnapt hieraan. De drums en bas zijn retestrak, de slaggitaar doet je headbangen. Maar het is de leadgitarist die de show steelt. Hij heeft (in mijn oren) goed geluisterd naar Pete Townshend van The Who en dat is helemaal niet erg. Zijn gitaargeluid is prachtig, zijn licks raggen er lekker in en zijn solo’s gieren rauw de bocht uit. Zó hoort het!

Na dik drie kwartier is het alweer afgelopen. Gelukkig krijgen we nog een toegift in de vorm van hun hit Lies.
La La Lies maakt het betere la la waai! Gaat die band beluisteren! (En snel een beetje of er vallen klappen.)

–
Apeldoorn, februari 2013

Foto’s en filmpje: bazbo