Midwintercarnaval

Zaterdagmiddag. Even de stad in voor nog wat laatste dingetjes. Bij de betaalautomaat van de parkeergarage zit een zwerver. Hij vraagt beleefd om een financiële bijdrage. Aangeraakt door zijn ontwapende blik geven we hem 5 euro. De man bedankt ons en laat ons zijn blote enkels zien. ‘Ik ga er sokken voor kopen’, zegt ‘ie. En dan is hij snel uit het zicht. Mijn dochter vraagt: ‘Wat ziet hij er raar uit. Is hij van de carnaval?’. Waarop ik tegen haar zeg: ‘Nee, het is een zwerver. Ik weet niet wie hij is en ik ken zijn verhaal niet’. Mijn dochter weer: ‘Als ik ooit een dag zou mogen zijn wie ik maar wilde zijn, dan zou ik kiezen voor zwerver’. Het ontlokt bij mij de reactie: ‘Daarom hou ik van je, dochter’.

Over carnaval gesproken: je hebt er iets mee of je hebt er niets mee. Als je er niets mee hebt, erger je je aan de media-aandacht in de weken vooraf, de wegafzettingen en het overdreven gedrag van de deelnemers. Een zekere sabotagedrift maakt zich misschien wel van je meester: even 112 bellen met een brandmelding of met een speelgoedpistooltje de verwarde man gaan uithangen. De Midwintermarathon is het carnaval van Apeldoorn. Ik ben er als deelnemer enthousiast over, maar heb te doen met al die mensen die er niets mee hebben. Gewoon omdat het ze geen reet interesseert of, vervelender nog, omdat ze fysiek niet in staat zijn aan zo’n evenement mee te doen. Sorry, mensen, dat we uw koninklijke Loolaan even hebben gefukt met onze reclame, harde hoempapamuziek, parkeerverboden, afzettingen en afval.

Start om 11:15 uur. Gelukkig geen neerslag. Het is bovendien niet eens zo koud. Bij de Naald linksaf. Veel publiek. Dan een scherpe bocht bij Berg en Bos en langs de Apenheul. Vals plat op weg naar Hoog Soeren. Het gaat best goed, mijn tijd ligt zelfs iets voor op het voorgenomen schema. Dan de Kampsteeg in, het hoogste punt ligt ongeveer hier. Ik groet Eric, een bekende van me, die net een fractie rustiger loopt. Bij 9 km begint mijn linker voet te tintelen. Slaapvoet. Ben je wekenlang aan het trainen, valt je voet op het moment suprême in slaap! Afhakken dat kreng. Op de Amersfoortse weg toch maar even de veter wat losser doen. Daardoor haal ik Eric voor de tweede keer in, hij zal wel denken. Bij 12 km lijkt m’n voet weer wakker te worden. Dat hinkelen ben ik ook wel klaar mee, moet ik zeggen. Steeds meer publiek nu. Prettige pandjes links en rechts. De deelnemers van ver zullen wel denken: wat mooi is dat Apeldoorn! Je zou zo’n hardloopwedstrijd eens door bepaalde straatjes van Zuid moeten laten gaan. Dan piepen ze wel anders. (Misschien lopen ze dan wel harder, trouwens. Grin.)

Op ongeveer twee-derde van de rit vraag ik mij af wat de flow eigenlijk is. De flow herkent iedereen wel, carnavalsvierder of niet. Je hebt volledige focus, haast letterlijk is er geen perifeer gezichtsveld meer. Je bent niet bezig met het doel, alleen nog met de handeling zelf. In dit geval de stappen, de stapgrootte, de voetafwikkeling. Het lopen gaat echter vanzelf. Het is meer dat je jezelf observeert en constateert dat het goed gaat. Het voelt lekker. En verder is er niets. Af en toe zit ik even in die flow. Geen andere lopers, geen start, geen finish, geen publiek, geen hoempapamuziek, geen omgeving. Je gaat snel maar het voelt langzaam, of beter gezegd rustig. Het verloopt rustig door de zintuiglijke scherpte die je hebt, het gaat vlot door het plezier wat je beleeft aan de lopen an sich. Hmm, zou ik daar in mijn werk iets mee kunnen?

Dan de laatste anderhalve kilometer. Beetje gas erop. Ik hoor een piepje zodra ik over de finishmat ga. Ik weet mijn tijd nog niet, maar die staat vast nu al op internet. Het carnavalsfeestje is afgelopen. Medaille om m’n nek, sportdrankje doorslikken, warme broek aan en straks naar huis.

Bij het hek zie ik de zwerver staan. Hij heeft mij allang gezien. Wanneer hij ziet dat ik hem in het vizier heb, tilt hij zijn broekspijpen een stukje omhoog. Ik zie twee splinternieuwe, knalgroene sokken.
‘Zwerver, je hebt de daad bij het woord gevoegd, zie ik’, zeg ik tegen hem.
‘Klopt, gever. Ik ben er erg blij mee. Het zijn Happy Socks’, reageert de zwerver.
‘Maar waarom heb je Happy Socks gekocht? Ik vind ze niet zo… zwerverig’.
De zwerver: ‘Ik dacht ik neem Happy Socks, want dan word ik misschien gelukkig’.
Ik val stil en ik weet niet wat ik hierop moet zeggen.
De zwerver vervolgt: ‘Zeg gever, lukte het je, om de finish te vergeten?’.
‘Ehh, ja, zwerver, ik geloof van wel, als ik je tenminste goed begrijp’.
‘Da’s goed, gever. Daar ben ik blij om. Richt je niet op het doel maar de weg er naartoe. Ik ben blij met m’n sokken. Ik voel dat ik al warme voeten krijg. Meer is niet nodig. Ik weet nu dat het goed komt’.

Thuis vraag mijn dochter hoe het ging. Ik noem de afstand, de eindtijd en de overwonnen hoogteverschillen. ‘Dat zal wel’, zegt ze, ‘Maar heb je er ook plezier in gehad?’.
Kijk, zij heeft het begrepen.

-jertaa