Het was swingen in Orpheus zondagavond. Publiek met een gemiddelde boven de 40, genoot met volle teugen. Alle bekende gospels kwamen langs. De loepzuivere stemmen van de dames en heren van het New York Gospel Choir gaven je het gevoel dat zuiverheid door hun is uitgevonden.
Na een minuut of dertig zakte de show wat in met mierzoete songs zoals Wham’s Last Christmas. Invloeden uit de soul- en jazz scène gaven het geheel een verrassend muzikaal karakter. Irritant waren de wisselingen van attributen op het podium, zoals banken en piano’s. De leider met mooie gouden Mascolori schoenen, bespeelde de zaal op een natuurlijke manier. Het werd echt een “Joy to the World en Silent Night”.
De 4-koppige band was een verademing. Professionals pur sang. Af en toe had ik het idee echt in een “Black Gospel Church ” te zijn waarin de musical “Sister act” totaal paste. De show startte op die manier.
Na de pauze ging de cast helemaal los. Wat een swingend geweld en passie straalden ze uit. De tweede set compleet in blauwe gospeljurken. Het publiek ging echt helemaal los. Het werd een swingende Gospel trein, wat eerder op een optreden leek van Little Richard in zijn gloriedagen. De show was tot in de puntjes goed gecast.
Complimenten voor Orpheus die dit mogelijk maakte en de immer wat stijve Apeldoorners een soort “Swing” heeft gegeven.
Fotograaf vooral van mensen en emoties. In alle situaties is het mogelijk om schoonheid en emotie en passie vast te leggen. Kleur spreekt het hart aan. Peter heeft met Reinier Groenendijk boek gemaakt genaamd: "Pak aan " en "Gewoon bijzonder " .
REACTIES