Roosbeef: rauwe intimiteit in Gigant

Het is vrijdagavond, de laatste deelnemers van de cityrun verlaten het Gigant café, beneden gaat zo het concert van Roosbeef van start, de band gaat beginnen met in het voorprogramma zanger en liedjesschrijver Toverberg.

Bij binnenkomst is er nog weinig te beleven, richting aanvang van het voor programma wordt het iets drukker, gaandeweg als Toverberg speelt, wordt het gelukkig drukker.

Toverberg

Lars Kroon alias Toverberg, de Nederlandse zanger en liedjesschrijver, mag de aftrap doen, en hoe. Hij weet met zijn intieme optreden de zaal stil te krijgen, zo stil dat we zelfs mee kunnen genieten van het geluid van de walkietalkies in Gigant en het klapperen van de deur van de mensen die wat later binnenkomen.

Hij is als een toegewijde buitenstaander, die de muziek verkent met menselijke tekortkomingen den innerlijke rust, De zanger Toverberg is qua stemgeluid een combinatie van Lennaert Nijgh en Boudewijn de Groot. Als dit het voorpramma is, dan beloofd dat met Roosbeef nog wat.

Roosbeef

Fuck it, dacht Roos Rebergen. Ze had nét voor de lockdown haar vierde plaat Lucky uitgebracht, maar toen ging de wereld plots op slot en kregen al die nieuwe liedjes niet eens de kans om zich op het podium te tonen. Zat ze in zak en as? Een beetje wel, natuurlijk. Maar ze slaagde er snel in om die frustratie tot iets creatiefs om te buigen. En dus ging Roos gewoon weer nieuwe songs maken. Ze wilde een ander geluid. Ruwer. Rauwer. Nog meer rechttoe – rechtaan. “Ik had heel veel naar de jongste paar platen van PJ Harvey geluisterd, en daar zat een grilligheid in die me enorm beviel. Ze klinken heel chaotisch. Het rommelt en het rammelt. Maar het was precies de organische sound waar ik naar op zoek was.”

De songs op Zomer In Nederland doen donker en broeierig aan. Onderkoeld, maar toch heel sensueel. Ze zoeken het avontuur op, en de melodieën maken vaak zijsprongetjes op momenten dat je het niet verwacht. Onlangs werd het ergens psychedelische gitaarpop genoemd, en daar valt iets voor te zeggen.

Roosbeef bestaat naast Roos uit Pascal Deweze (Sukilove), Tim Van Oosten (Het Zesde Metaal) en Tom Pintens (Zita Swoon, Tamino), maar ook Sjoerd Bruil (Millionaire, Dez Mona) die recent de rangen heeft versterkt.

Roosbeef weet de zaal te boeien van het intieme geluid tot het wat rauwere stemgeluid en muzikanten waar je u tegen zegt. Met nummers zoals, Rodeo, Menselijke Mensen, Zomer in Nederland, Ezels. En toen, na een korte pauze, het befaamde ‘We want more’ vanuit de zaal te horen was, sloot de band af met Nooit Meer, Mandola en Raak me aan.

AL met al een zeer geslaagde avond waar veel mensen hun kans hebben laten liggen om deze twee topoptredens te zien. Voor wie zijn kans nog wil grijpen die kunnen 8 februari nog naar Patronaat in Haarlem of een dag later de 9e naar Nobel in Leiden

P.S. het voorprogramma heeft het hoofdprogramma waargemaakt