Someday: ‘De zon gaat ervan schijnen.’

‘Moet je zien,’ zegt Henk over de muziek. ‘De zon gaat ervan schijnen.’
De koperen ploert schijnt precies in de steeg tussen de bibliotheek en Gigant. Het is zondagmiddag 28 april; we zitten buiten en we zijn niet alleen. Tientallen mensen zitten er. Ik zie zelfs iemand met korte broek. Zelf heb ik mijn winterjas nog aan.

Someday heet de band die vanmiddag speelt. Gelijk komen er grappen. ‘Someday? Gaat dat over de dag die je wist dat zou komen?’ De band heeft even nodig om zich voor te bereiden en te soundchecken, maar dan gaat het loos.

Want loos gaat het. Vanaf de eerste tonen weet ik dat het goed zit. Dit is stadionrock zoals het moet zijn. Gelijk schiet mij Bon Jovi door mijn hoofd. Het lukt niet om dat los te laten. De Vrouw noemt Coldplay, maar De Vrouw noemt altijd Coldplay. Ik luister eens nauwkeurig. De band is goed (‘Volgens mij hebben ze geoefend.’), het geluid is prima en het weer werkt honderd procent mee. De zanger heeft een prettig in het gehoor liggende stem. Een beetje soul, hoor ik erin. ‘Met zo’n randje,’ zegt Reinier naast mij.
En ook de muziek is lekker. Het klinkt vertrouwd, alsof het er altijd geweest is.

Onlangs verscheen het album Rolling Stone van de band. Vanmiddag horen we veel liedjes ervan en ook nog een heleboel covers. Ik herken er geen een van. ‘Ik ook niet,’ zegt Reinier. ‘Maar ze klinken zo vanzelfsprekend dat het wel covers moeten zijn.’  Dan snap ik ook gelijk mijn grote bezwaar. Het is behang; ik mis het avontuur. Een beetje alsof je al een week spaghetti eet. Dan wil je ook eens iets anders. Maar lekker blijft het.
In de toegift zie en hoor ik eindelijk wat vuur. Mooi!

‘Er komt een wolk voor de zon, Henk,’ zeg ik. Het doet niet af aan de muziek. Stiekem heb ik een goede middag.
Someday. Toch onthouden.

–
Apeldoorn, april 2013

–

Foto’s: Angela Stouten – SignbyAns