Spanje

Misschien komt het wel omdat mijn buurvrouw niet op vakantie gaat, maar ze wil ineens een hond adopteren uit Spanje. Zo’n hond die ze over de schutting hebben gegooid. Met een manke achterpoot, een half afgeknipt oor en aan een oog blind. Zo’n zielig geval en eigenlijk niet meer te redden. Want ze kwakken zo’n hond niet zomaar over de schutting, daar is best wel een reden voor. Eerst gooiden ze die honden nog terug, maar er was geen geen kruid tegen gewassen. De honden bleven maar komen en allemaal hebben ze wat. Er zit nooit een gezonde en sterke Spaanse berghond bij, het zijn allemaal kneusjes.

En ze moeten er weer van af, van die armzalige drommels. Het internet staat er vol mee. De beheerder van zo’n opvang heeft altijd een aandoenlijk verhaal met foto’s en soms zelfs met videobeelden. Schokkende verhalen en beelden, met ’n hond aan een te korte ketting of opgesloten in de kelder. Daar hou ik het zelfs niet bij droog, maar ik ga dan niet ineens een hond adopteren.

Ik zeg tegen haar; ‘doe het niet, want je weet niet wat je in huis haalt en het kost je bakken met geld.’ Deze waarschuwing was zinloos. Ze had de hond al besteld, een met de naam ‘Dynamo’ omdat hij licht zou geven in de duisternis. Ze moest wel gelijk driehonderd euro overmaken voor de kosten van twee weken quarantaine en de nodige inentingen. Volgens haar zijn het betrouwbare mensen daar in Spanje, want het zijn Nederlanders en ze komen oorspronkelijk uit Apeldoorn. ‘Betrouwbaar toch’ zei ze vanochtend. Nou, ik weet het niet, vooral dat Nederlander en dan ook nog uit Apeldoorn.