Stukkie zwemmen

Ken je die reclame waarbij drie jongemannen na een stukkie fietsen op een bankje een koekje eten, één van hen krijgt hier zoveel energie van dat hij zegt: “Ik ga nog een stukkie zwemmen!”, om zich vervolgens in een Engelse telefooncel af te vragen hoe hij daar terecht is gekomen? Nou, zoiets had ik ook vandaag. Ik wilde alleen maar een stukkie lopen en opeens zat ik in een ijssalon…. Nou ja, nu ik er toch zat kon ik beter maar om me heen kijken.

Naar al die warme mensen die niet kunnen kiezen welke smaak ze zullen nemen. Die speurend beide toonbanken bekijken zonder zich te realiseren dat in elke toonbank dezelfde smaken zitten. Stukkie besef.

Naar een oud en vooral doof mannetje:

• Een bakje of een hoorntje?
• Wat zegt u?
• Wilt u uw ijsje in een bakje of een hoorntje?!
• O…eh…doe maar een…eh…bakje.
• Prima. 1 of 2 bolletjes?
• Wat zegt u?
• Wilt u 1 of 2 bolletjes ijs?
• O…eh…doe maar….eh…wat kost het?

Deze dialoog duurde en duurde. De rij achter hem groeide en groeide. Na afrekenen wilde hij het uiterst geduldige ijsmeisje tegemoet komen door een genoeglijk gesprekje aan te willen knopen over haar werktijden. Stukkie (mis)communicatie.

Naar een jongetje die dolgraag een knalblauw smurfenijsje wilde, toen opeens knalgeel ijs in het vizier kreeg en switchte. En toen buiten huilde dat hij liever blauw wilde. Stukkie keuzestress.

Naar een jongeman die nonchalant een hazelnootijsje bestelde en dit vervolgens betaalde uit een heuptasje dat best strak onder zijn oksel zat. Het was nog een hele toer. Stukkie stoer willen zijn en niet zo overkomen.

Naar een jongedame in nogal uitbundige kleurrijke kleding. Ze drentelde van de ene naar de andere kant van de zaak, ondertussen steeds overleg plegend met een zwierige jongeman in gezellig zwart die alleen maar riep: “Meid, ik vind alles beeldig!” Na een tijdje kwam ik er achter dat ze ijs zocht dat bij haar outfit kleurde. Toen de bestelling eindelijk klaar was had ze een hoorntje met wel zes bolletjes in verschillende kleuren. Toen werd de knaap wakker en draaide om haar heen met zijn telefooncamera. Ze keek hem afwisselend zwoel, guitig, schaterlachend en stikchagrijnig aan daarbij bijna aan haar ijsje likkend. Bijna, niet helemaal. Toen hij besloot dat ze er goed opstond werd het ijsje weggegooid en verlieten ze high-fivend de zaak. Stukkie verbazing.

Voldoende materiaal in elk geval voor een ijskoud stukkie schrijfwerk 😉