The Doors Alive houden The Doors sprínglevend!

Van de twee- à driehonderd mensen die vrijdagavond 10 mei naar Gigant zijn gekomen, staan er ook nog heel wat luidruchtig bij de bar te kletsen. Het stoort. Eigenlijk verwacht ik dat de zanger gaat schreeuwen: ‘SHUT UP! Now is that a way to behave at a rock and roll concert?’ Het zou de gelijkenis helemaal af hebben gemaakt.

Want The Doors Alive zetten verder iets neer dat griezelig lijkt op wat de legendarische band The Doors op het podium bracht aan het eind van de jaren zestig. ‘The Doors Alive is the best Doors tribute band that I’ve seen,’ zo gaan de kritieken. ‘Sometimes they sound more like the Doors than the Doors.’
Gelijk vanaf de start gaat het al loos. Back Door Man ramt erin. Het publiek vlak voor het podium heeft de stemming vanaf de eerste tonen goed te pakken. Er wordt gedanst, meegezongen, nee: meegebruld.

The Doors Alive is een Brits gezelschap dat bestaat uit vier muzikanten. Barry ‘Buzz’ Allan bespeelt de drums en Barrington ‘Baz’ Meyer is de gitarist. Cristian Cornejo heeft de lastige taak het geluid van Ray Manzarek te evenaren. Dat doet hij met eenzelfde hinderlijk volgend orgeltje dat Manzarek gebruikte. Zo speelt hij de baspartijen ook op een Fender Rhodes piano. Allemensen, wat heeft die gast een linkerhand!
Maar het meest in het oog springend is zanger William Scott. Hij heeft niet alleen qua uiterlijk veel weg van Jim Morrison, ook zijn stem lijkt akelig op die van Mr. Mojo Risin. Zeker als hij laag zingt, is de gelijkenis verbluffend. De danspasjes, de sprongetjes, de wat verdwaasde blik het publiek in: Scott heeft zeer goed gekeken naar de concertbeelden van Morrison.

De band trakteert ons op een schitterend avondje nostalgie. Alle grote Doors-klassiekers komen voorbij. Break On Through, When The Music’s Over, Soul Kitchen, Riders On The Storm, L.A. Woman en Not To Touch The Earth, gevolgd door het welbekende Light My Fire.

Het weinige publiek dat dicht op het podium staat, beleeft een concert dat men niet licht vergeet. De kritieken kloppen wat mij betreft. Dit is een klasseband die op overtuigende wijze de muziek van The Doors doet herleven. Er is niets mis met nostalgie, in mijn beleving. Als het officiële gedeelte is afgelopen, wil ik heel hard roepen: ‘Hello, I Love You!’
En welk nummer krijgen we als laatste toegift? Precies. The End.

–
Apeldoorn, mei 2013

–

Foto’s: Gerard Oltmans
Filmpjes: bazbo