The Watch doet het oude Genesis herleven

In het publiek bevinden zich nauwelijks vrouwen. Is de muziek van Genesis dan echt een mannenaangelegenheid? Ik weet het niet goed. Het interesseert me ook niet zo.
Nog geen vijftig liefhebbers zijn op zondagmiddag 2 december in het Bluescafé aanwezig en dat is ergens wel jammer. Een band als The Watch verdient een groter publiek. Aan de andere kant krijgen we nu bijna een privévoorstelling.

The Watch is een Italiaanse groep die het oude Genesis in ere houdt. Niet alleen door de keuze van het repertoire, maar ook door het gebruik van de instrumenten. Het klinkt of we zijn teruggekeerd naar de jaren zeventig. Het is heerlijke ouwe-lullenmuziek; de band heeft zichtbaar plezier in het vertolken ervan en het publiek waardeert het met luid applaus.

Giorgio Gabriel roept met zijn gitaar het geluid van Steve Hackett op. Veel aanzwellende tonen en af en toe een wat fellere uithaal.
Guglielmo Mariotti bespeelt een dubbelneks bas- en twaalfsnarige gitaar, plus baspedalen.
Toetsenist Valerio de Vittorio gebruikt de Huishammond van het Bluescafé en tovert uit zijn eigen keyboards de analoog klinkende loopjes à la Tony Banks tevoorschijn.
Marco Fabbri drumt schijnbaar moeiteloos de ingewikkelde partijen. Hij klinkt als twéé drummers. Helaas zit hij ver weg in een donker hoekje en zien we niet goed wat een plezier hij heeft.
Maar het meest in het oog (lees: oor) springende bandlid is Simone Rossetti. Zijn stem lijkt griezelig op die van Peter Gabriel in de begin jaren zeventig en als ik mijn ogen dicht doe, is het of de man er daadwerkelijk staat.

Drie jaar geleden bracht de band het album Primitive uit. Het staat vol eigen werk en heeft precies dezelfde sfeer als Genesis in de jaren zeventig. Alleen beklijven de nummers wat minder, maar dat ligt vast aan mij.
Vanmiddag speelt de groep slechts een of twee eigen stukken; voor de rest horen we vertolkingen van het werk van Genesis. Om eerlijk te zijn: daar kwam ik ook voor.
Er is opvallend veel materiaal van de albums Trick Of The Tail en Wind And Wuthering. Op deze twee platen werd de zang gedaan door drummer Phil Collins, omdat Gabriel zijn biezen had gepakt en een solocarrière was begonnen. Rossetti zingt de nummers van deze platen met zijn Gabriel-stem en daardoor klinkt het bijna surrealistisch. Nog opvallender is dat de albums Foxtrot en Selling England By The Pound – toch zo ongeveer de twee meest essentiële platen uit het Genesis-oeuvre – volledig worden overgeslagen. Wel krijgen we een zinderende uitvoering van The Musical Box.

Na een uur stapt de band het podium af. Pauze? Nee, het blijkt afgelopen. Afgelopen? Dat pikken we niet! We krijgen nog twee toegiften: The Lamb Lies Down On Broadway en het instrumentale Los Endos. Dan is het toch echt afgelopen.
‘We are a bit in a hurry,’ vertelt Marco als ik hem de hand schud en bedank. Iets met een trein naar Amsterdam en een optreden met een andere band. Hij wijst op zijn collega-muzikanten die cola bestellen aan de bar en lacht: ‘I’m in this band that drinks no beer.’
De zanger vertelt na afloop dat The Watch volgend jaar graag weer naar Nederland komt. Dan spelen zij een show rondom het live-album Seconds Out. Ben benieuwd!
The Watch laat horen hoe een Genesis tribute-band moet zijn.

–
Apeldoorn, december 2012