Winkelend publiek Apeldoorn, jullie snappen het niet!

Het is koopavond, donderdag 20 maart 2014. Er staat een onstuimig harde wind maar de lucht voelt bijna zwoel aan. De eerste officiële warme dag van 2014 loopt langzaam ten einde, en je voelt aan alles dat het weer snel om zal slaan. Maar de warmte blijft nog even hangen tussen het winkelend publiek en daarom besluit ik om een extra rondje te lopen zodat ik deze prachtige dag nog wat langer bij me kan houden.

En dan word ik plotseling overvallen door de prachtige tonen van een saxofoon die door de wind mijn kant op worden gedragen. Met mijn ogen even gesloten en een beetje fantasie waan ik me gelijk in New Orleans of in het New York van de jaren 30 tijdens de hoogtijdagen van de swing jazz. En dus besluit ik even te gaan zitten en te genieten van de straatmuzikant die mijn avond een bijna magisch gevoel geeft. Naast mij doen twee jongens hetzelfde en ik verwacht dat deze man binnen de kortste keren een groot publiek voor zich zal hebben.

Niets is minder waar. Is Apeldoorn soms collectief doof of zo? In alle tijd dat ik naar mijn nieuwe held heb zitten luisteren is vrijwel al het winkelend publiek zonder enige notie langs hem heen gelopen. Aan niets was te merken dat men zijn bestaan opmerkte. Iedereen liep, met blik op oneindig haastig verder. Als iemand al blijk gaf van waardering was dit in de vorm van een paar munten die oneerbiedig in zijn koffer werden gesmeten waarna de barmhartige gever zich snel weer uit de voeten maakte.

Nu snap ik dat de finale van Wie is de Mol werd uitgezonden, en dat dit natuurlijk hartstikke belangrijk is voor het gros van de Nederlandse bevolking. En dat je dan dus niet zo maar je tijd kan verdoen met luisteren naar geweldige (gratis) straatmuziek. Want je zou maar eens niet mee kunnen praten bij het koffiezetapparaat de dag erna. Maar misschien, en dit is maar een voorstel. Misschien moet je dit juist wel doen de volgende keer, in plaats van als een zombie de hoofdstraat door banjeren. Dan zou je wellicht voelen wat ik voelde donderdagavond, een kort moment van ultiem geluk omlijst door de prachtige klanken van een anonieme saxofonist.