John Thomas

Het is op zich al een bijzonder gegeven dat het varken een naam had: John Thomas. Maar het was dan ook geen gewoon varken. John Thomas kon het volkslied zingen. Het redde hem van de slacht. Er zou een gouden toekomst voor hem weggelegd zijn! Op een dag werd de big netjes aangekleed en als circusact voor publiek gezet. Dat was meteen een enorm succes. Hij kon zingen, dansen, haasje-over springen, een verdienstelijk potje schaak spelen en in vier kleuren poepen. Paars, groen, geel en bruin. Het stonk vreselijk maar de mensen hielden ervan. John Thomas was in no-time de nationale lieveling.

‘Ik heb meer in mijn mars’, moet John Thomas gedacht hebben. Het beroemde circusvarken wilde graag als een echte artiest worden gezien. Als een man van goede smaak. Dus zegde hij het circus vaarwel, trok een net pak aan en stak een rubberen plug in zijn kont. Nooit meer het poepnummer. Nooit meer uitgelachen worden. Dat paste nu eenmaal niet bij een iemand van zijn niveau. De plug veroorzaakte enige obstipatie maar John Thomas bedacht dat het ongemak vanzelf wel zou overgaan.

Een betere beslissing had John Thomas niet kunnen nemen. Zijn aanzien rees tot ongekende hoogten en niets stond een glansrijke carrière nog in de weg. De grootste theaters raakten uitverkocht. Lucratieve contracten werden afgesloten met de commerciële televisiezenders. Het volk zat aan de buis gekluisterd om de verrichtingen van dit zeer getalenteerde beest te volgen. Iedereen was het erover eens dat John Thomas als varken ongelofelijk slim was. In talkshows voerde hij het hoogste woord en maakte zijn corpulente verschijning diepe indruk.

Ook de tabloids en betere bladen lieten zich niet onberoerd. John Thomas verscheen op covers en in diepte-interviews, steevast afgebeeld als een heer met een brede, strenge, ietwat ongemakkelijke glimlach. De scheidslijn tussen wat menselijk en wat varken was leek te vervagen. De mensen zagen dat niet meer.

John Thomas werd dikker en dikker en begon er steeds meer als een lachende ballon uit te zien. Wat hij in feite nodig had was een ouderwets, ordinair potje poepen. Dat zou hem verlichting kunnen geven en de balans in zijn lijf herstellen. John Thomas negeerde de aandrang. Alles in het belang van zijn carrière. Hij kon echter nog niet bevroeden wat er snel zou gaan gebeuren.

Op een avond stond hij in het nationaal theater voor een afgeladen zaal. Net na zijn opkomst, die met de gebruikelijke grandeur was omkleed, trok zijn gezicht opeens spierwit weg. John Thomas stond aan de grond vastgenageld. Het publiek wachtte in opperste spanning. En toen: een grote knal! Overal poep. Paars, groen, geel en bruin. John Thomas was geëxplodeerd. De stront zat op het plafond, de wanden, op het publiek. En ondanks de stank reageerden de mensen waanzinnig van enthousiasme.

De commentaren volgden elkaar snel op. Uitstekend optreden! Ongekend grappig! John Thomas chapeau! Een eerbetoon aan de mensheid!
John Thomas Unplugged!!

-jertaa

vrij naar John Thomas, The Shooting Party (http://nl.wikipedia.org/wiki/The_Shooting_Party)