Orpheus: Bridge over Troubled Water met Dirty Memories

Het is zaterdagavond 1 oktober 2016, de zomer heeft prachtige zonnige herinneringen gebracht, de herfst lijkt aanstaande en in Orpheus treedt de Simon & Garfunkel Revival Band op.

We hadden elkaar al een lange tijd niet meer gezien en gesproken, zoals dat soms gaat met vrienden. In Restaurant Le Baffon ontmoeten we elkaar weer, en ontdekken weer opnieuw dat echte vriendschap nooit vergaat. Ter voorbereiding op het concert van de zaterdagavond genieten we van een heerlijke maaltijd en praten bij. We mijmeren over het grootste succesnummer van Simon & Garfunkel.

When you’re weary, feeling small
When tears are in your eyes, I’ll dry them all
I’m on your side, oh, when times get rough
And friends just can’t be found
Like a bridge over troubled water
I will lay me down

We voelen dat die tekst zo van toepassing is, dat je onvoorwaardelijk achter elkaar kunt staan, juist in donkere tijden. Dat woorden van een songtekst zo goed een gevoel kunnen weergeven. Ongeduldig en verwachtingsvol betreden we het uitverkochte Orpheus: op naar de Simon & Garfunkel Revival Band. Deze van origine Duitse band is zo’n 8 jaar geleden ontstaan uit liefde voor de muziek van Simon & Garfunkel, treedt zo’n 150 keer per jaar op en toert door geheel Europa om in de grote theaters op te treden.

Bij het eerste geluid doe ik mijn ogen dicht, de klanken van Slow Down zuig ik op en ik waan me als het ware bij de echte artiesten. Ik waan me als het ware in een groot stadion en ik voel me twintig, dertig jaar oud, de pijn in mijn botten is verdwenen. Als op een roze wolk ga ik het concert in.

De nummers worden met grote souplesse en bijna nonchalant gebracht. We hebben het gevoel weer op een festival te zijn in de goede oude tijd, waarbij we kennismaken met een jong volwassen band, een band die met hun songs precies passen in die optimistische jaren zestig, zeventig en tachtig. Een band die precies past in de overgang van puberteit naar volwassenheid: de wereld ligt voor ons open en we hebben er deel aan, we kunnen de wereld veranderen. Dat is de sfeer die deze band uitstraalt.

Het werkelijk prachtig gezonden Scarborough Fair brengt tranen: de herinneringen worden te sterk, te groots, te emotioneel. Vooral de zin dat ze eens mijn ware liefde was, raakt, ontroert. De onmacht van twee geliefden wordt hier zo prachtig bezongen. De vergankelijkheid van het leven en van mensen die we achterlieten komt binnen bij de zo prachtige song uit Watership Down:

Bright eyes, burning like fire
Bright eyes, how can you close and fail?
How can the light that burned so brightly,
Suddenly burn so pale?
Bright eyes

Droom ik of is dit de werkelijkheid: het zijn mooie woorden, poëtische woorden, vervat in een prachtige song waarbij de keuze van de muziekinstrumenten ontzettend goed past. Achteraf besef je toch, zo’n dertig jaar later hoe ontzettend creatief deze gasten waren, hoe ontzettend veel talent zij bezaten. Over de band: prima bandleden, goede zang, spetterende gitaarsolo’s, wellicht soms een beetje te gesmeerd, de grappen soms te ingestudeerd, maar we hebben een mooie avond beleefd.

Backstage praten we nog even na en we danken de bandleden voor deze mooie avond. We vertellen dat de muziek bij ons mooie herinneringen heeft opgeroepen. Waarop de gitarist smalend antwoordt: “Yes, Dirty Memories, I Bet!”

We stappen op onze fiets, voldaan, na een volle avond, een avond vol vriendschap, liefde, emotie. We hebben gepraat, gehuild, gelachen en gedanst. We neuriën The Sound of Silence, ter voorbereiding op de nacht.

Gracia Sullivan en Pedro Waldenaar

Theater Orpheus
The Simon & Garfunkel Revival Band
1 oktober 2016 20:00 uur