Allemensen! : Iedere gek

Irritante mensen hebben je veel te leren, las ik deze week in het onvolprezen tijdschrift Psychologie. Ik heb een beetje een haat-liefdeverhouding met de Psychologie. Ze weten het altijd allemaal zo goed en dat ergert mij dan weer. Wat volgens de Psychologie vooral heel veel over mij zegt en daar zullen ze wel gelijk in hebben. Want het is waar natuurlijk; ergernissen zeggen vaak net zo veel over jou als over de ander. Werkelijk iedereen is behept met een aantal rare streken. De laatste tijd heb ik gemerkt dat het accepteren daarvan je een stuk milder maakt naar mensen. Voorwaarde is wel dat je eerst naar je eigen rariteiten durft te kijken.

In de auto ben ik een van de mensen die altijd haast heeft. Wat in mijn geval meestal ook wel klopt, want ik ben een geboren laatkomer. Elke keer schudden mijn kinderen verbijsterd het hoofd als ik me luid mopperend op alle slome slakken van deze wereld door het verkeer begeef. Ondertussen ook nog eens hard roepend dat als je geen haast hebt, je gewoon wat later van huis had moeten gaan. Niet terecht lieve mensen, dat snap ik heus wel, maar het is sterker dan ik zelf ben. In mij lijkt een voortdurende  haast te zitten. Ik ren zelfs van de woonkamer naar de keuken als ik een kopje koffie ga halen. En als het niet zo’n knoeiboel zou worden, dan holde ik net zo hard weer terug. Ik kom van ver, wil ik hiermee maar zeggen.

Hoewel ik erg links en idealistisch ben, maak ik heel vaak keiharde, politiek incorrecte grappen. Voornamelijk binnenshuis in verband met mijn smetteloze reputatie, maar dat maakt het er niet minder erg op. ,,Mam, dit kan echt niet” roept het dierbaar nageslacht regelmatig in koor. ,,Dat kun je echt niet zeggen.” Helaas constateer ik steeds vaker dat ze deze vreselijke gewoonte hebben overgenomen. Goed voorbeeld doet nu eenmaal goed volgen en ik ben bang dat dit voor foute voorbeelden misschien nog wel sterker geldt. De snoeiharde grappen vliegen bij ons als warme, smakeloze broodjes over de eettafel.

Nu ik zo lekker bezig ben, deel ik er gewoon nog een: ik ben een eigenheimer. Daarmee bedoel ik uiteraard niet dat ik een kruimige aardappel ben, maar dat ik erg hecht aan mijn eigen gewoontes en gebruiken. Zelf vind ik dat een nogal suffe karaktertrek, want ik zie mijzelf  graag als vreselijk spontaan, sociaal en makkelijk; hooggewaardeerde eigenschappen in onze kijk-mij-eens-lekker-shinen-samenleving. Helaas, het is niet anders. Zo heb ik een gruwelijke hekel aan verrassingen. Laat ik dat nuanceren; ik hou wel van verrassingen, maar ik wil wel precies weten wat er gaat gebeuren. Voor mij is het meer dan verrassing genoeg dat iemand mij überhaupt wil verrassen. Dat ik nergens van op de hoogte ben, maakt de verrassing geenszins groter, alleen maar ongemakkelijker. Verder heb ik een vaste ochtendroutine waar niemand, ik herhaal niemand, tussen mag komen, vind ik het op het station reuze belangrijk om elke ochtend bij hetzelfde poortje in te checken en heb ik het erg nodig om met enige regelmaat alleen te zijn.

Zijn dit al mijn slechte eigenschappen, vraagt u zich waarschijnlijk af. Nee, helaas niet. Ik zou best nog even door kunnen gaan. Dat ik ongeduldig kan zijn bijvoorbeeld en veel te principieel. Dat ik mijn mond vaak niet kan houden, wanneer ik dat beter wel kan doen. Dat ik… ach, misschien moet u daar zelf maar achter komen. Het goede nieuws is namelijk dat iedereen naast wat mindere, over het algemeen heel veel goede eigenschappen heeft. Ik ook. Laat ik me daar dus maar op focussen. Het is tenslotte wel verrekte prettig als onze mooie eigenschappen blijven overheersen. Daar wordt de wereld toch net een tikkie leuker van.

Deze blog is ook te lezen op www.allemensen.eu