Deze column gaat je geld kosten

Deze column gaat je geld kosten, omdat ik twee maanden geleden tegenover een jongen zat die me vroeg of ik hem wilde helpen. Hij had de hulp hard nodig. Dat hoefde hij me niet te zeggen, maar zag ik af aan de manier hoe hij bewoog om me een hand te geven. We hadden afgesproken in het café van Gigant, omdat hij niet op de krukken bij Den Olifant kon zitten. Dat was ook een indicatie dat er iets niet goed was.

Zijn naam is Thomas Hermans en hij is 33 jaar. Hij heeft een heleboel tattoeages, een hele lieve vriendin en Primair Progressief Multiple Sclerose (kortweg PPMS). Van die tatoeages komt hij nooit meer af en van die lieve vriendin wil hij nooit meer af, maar die PPMS mag — als het aan Thomas zelf ligt — best oprotten.

Ik vraag aan Thomas wat dat precies is, PPMS. Eigenlijk wil ik dat niet weten. Ik hou me met liefde in het ongewisse, mijn hoofd in het zand, over ziektes als PPMS. Want ik kan het me niet voorstellen, wil het me niet voorstellen, hoe het is om ineens gediagnosticeerd te worden met een ziekte die letterlijk je lichaam aanvalt. Ik hoef het me ook niet voor te stellen, want Thomas vertelt:

,,Zo’n twee jaar geleden begonnen mijn ogen steeds slechter te worden. Daarvoor moest ik uiteindelijk naar het ziekenhuis, omdat ze wat dingen wilde uitsluiten, had de dokter gezegd.” Ineens lag Thomas in zo’n buis te koekeloeren. Zo een waarbij ze in een kamertje verderop je hersenen plakje voor plakje tevoorschijn zien komen. Een week later ging de telefoon. Het was een andere dokter. Een neuroloog. Die vertelde het. ,,Ik heb nog nooit zo’n paniek gevoeld. Direct belde ik Iris dat ze naar huis moest komen. Dat er iets echt niet goed was.”

Die PPMS, daar wil Thomas vanaf. Daarom zit hij tegenover me. Of ik teksten wil schrijven voor zijn crowdfunding campagne. Of eigenlijk, de crowdfunding van zijn vrienden. Want die willen ook dat Thomas van zijn PPMS af komt. Daarvoor heeft Thomas 55.000 euro nodig. Een behandeling in Rusland kan zijn ziekte stopzetten, maar er is geen verzekering die dat dekt. Dat vindt Thomas dom, zijn vrienden ook. Dus nemen ze het heft in eigen handen.

Vorige week begon de crowdfunding campagne waar ik uiteindelijk de teksten voor heb geschreven en de website van heb ontworpen, omdat dat is wat ik kan. Geld heb ik niet, maar daarom schrijf ik dit verhaal. Ik doe wat ik kan om te helpen waar ik nodig ben en hoop dat jij hetzelfde doet. Doneren om Thomas’ te helpen deze verschrikkelijke ziekte te verslaan.

De jongen in de stoel tegenover me is ziek. Dat zie ik, maar dat voel ik niet. Hij zit zo vol kracht en energie dat mijn haren er van overeind gaan staan. Hij vertelt over de sprookjes van anderen die voor hem kwamen. Die behandeld en nu beter zijn. ,,Ik kan zo’n sprookjesverhaal worden.” Hij stopt met praten en kijkt stil uit het raam. Dat doet hij soms, als het hem even teveel wordt. Waar hij aan denkt kan ik niet raden, maar zo’n sprookje gaat hij worden. Met een klein beetje hulp van jou.

—

In dit filmpje leer je meer over Thomas en doneren kan via www.helpthomas.nl en echt elke euro helpt. De barrière van 50% is bereikt, maar de laatste lootjes wegen het zwaarst dus ik hoop dat je een paar euro over hebt om Thomas’ ziekte stop te zetten en hem zijn leven terug te geven. Op de website staat meer informatie.