Kleedjesmarkt.

Met een afgedankte fietskar vol spullen loop ik richting het centrum, het is ‘Koningsdag’, de dag om al je verzamelde overbodige treurigheid te verkopen. Ik blijk niet de enige te zijn, van alle kanten komen ze, rood aanlopende vaders met een netje en een daarbij passende aanhanger, moeders met volgeladen fietsmandjes en jengelende kinderen. De vader naast me, feestelijk maar bespottelijk met oranje t-shirt en petje met klep, zeult een stapeltje boeken van de aanhanger en schreeuwt ondertussen naar zijn meegebrachte dochters; ‘nee, je mag nog geen ijsje.’ Honderd meter verderop slaat Jan Combrink zijn buurman van Vliet tegen het asfalt vanwege een klein geschil over wat vierkante meters en krijgt een achttienjarige omdat hij er uit ziet als veertien een bekeuring om een blikje Alfa-Strong. De fietskar gaat als eerste voor twee euro vijfenveertig verkocht aan Combrink om van Vliet naar huis te brengen.

Dan moet de rest ook weg, bedenk ik, want zonder fietskar is het geen doen. De boeken gaan voor tien eurocent, later vraag ik of mensen kunnen lezen en geef ze een gratis boek mee. Zo gaat het ook met de vazen, iedereen die van bloemen houdt krijgt een gratis vaas mee en iedereen die kan kotsen, een gratis kotsbakje. Daar heb ik er meer van, ik bewaar er één voor als ik weer thuis ben, om de dag mee af te sluiten.