Martijn over…altijd ergens iemand

Soms ben ik echt een verschrikkelijke nerd. Okee, niet soms…best vaak. Of, misschien gewoon altijd. En dan bedoel ik niet een nerd zoals je ze tegenwoordig ziet, met een bril zonder glazen en obscure Game of Thrones-humor die iedereen begrijpt. Nee, het soort nerd dat werd uitgelachen op school, zoals ik werd uitgelachen. Het soort nerd dat niet werd uitgenodigd op feestjes zoals ik niet werd uitgenodigd. Het soort nerd dat bijna 10.000 keer naar dezelfde artiest luistert, die dat allemaal bijhoudt en er blij van wordt als hij het haalt. Précies zo’n nerd.

Op het moment dat ik voor de tienduizendste keer naar een nummer van The National luister is dat een nummer wat ik specifiek heb uitgekozen. Een jubileumnummer. Omdat ik dat belangrijk vind, omdat…geen idee. Als ik vervolgens online kijk of ik nu de grootste fan van The National ben kom ik er achter dat ik nog niet eens in de top 10 terecht ben gekomen. Natuurlijk niet. Dat gebeurt niet. Want er is altijd ergens iemand.

Is dat niet wat ons verteld wordt? Er is altijd ergens iemand. Iemand die meer heeft, die het beter doet, die het slechter trof, die minder kan, die groter woont, die minder leeft, die achterlijker is, die wél kan eten zonder te knoeien op z’n 28ste of die het niet zo goed heeft als jij. En ik heb daar moeite mee. Ik heb er moeite mee dat er altijd ergens iemand is.

Want die hypothetische iemand wordt een grens. Een grens waar ik niet voorbij mag. Als ik rouw om de dag die ik verloren heb, dan mag ik niet voorbij de grens van de persoon die een week verloren heeft. Die niet voorbij de persoon mag die een jaar niets heeft kunnen doen die vervolgens niet mag rouwen zoals de persoon die zijn hele leven op heeft moeten geven. En zo staan we allemaal in de rij en wordt onze pijn relatief aan iemand anders.

Het tienduizend-en-eerste nummer van The National komt en gaat. Nog steeds heb ik niet de meeste nummers van ze geluisterd en zal dat nooit doen. Ik scroll door de namen van de mensen boven mij. Of…boven mij? Plots besef ik me dat ik deze mensen niet ken, maar heel veel met ze deel. De woorden die we horen, raken ons. En misschien zetten zij ook – net als ik – The National op als ze zich alleen voelen. Als ze zich kut voelen, maar niet het allerkutst.

Ik draai nog een nummer en voel me minder alleen. Want er is altijd ergens iemand.