Martijn over…anders denken

Ik sta hier tussen de mensen. Ze zijn allemaal een beetje zoals ik. Misschien wat ouder, wat jonger, wat dikker, veelal wat dunner, maar eigenlijk wel vooral zoals ik ook ben. Ze zijn zo goed als allemaal blank, hebben een baan, zeggen vaak dat ze het druk hebben (al zeggen ze niet meer ‘druk, druk, druk’) en zitten op dit moment allemaal in de kroeg. Ik zit dus ook in de kroeg. Bier in m’n hand. Dat doe ik vaker wanneer ik in de kroeg zit. Ook hebben ze het er allemaal over wat ze doen. Ze doen een hoop.

,,Dat heb ik echt nog nooit gehad.” Ik was aan het vertellen wat ik dacht. Of…wat ik belangrijk vind om te denken. Hij is het niet eens met wat ik denk. Dat merk ik aan de toon van z’n stem. Hij lacht me nog net niet uit. Alsof hij wil zeggen: ,,wat een belachelijke gedachte”, maar dat doet hij niet. Hij vertelt meer over wat hij nog nooit heeft gehad, maar ik luister amper. Ik ben aan het bedenken waarom hij niet hetzelfde denkt. Het is belangrijk wat ik denk. Dus ik zal het hem wel verkeerd uitgelegd hebben. Nu probeer ik te bedenken hoe ik het beter moet uitleggen.

Uiteindelijk heb ik niets bedacht. Geen idee hoe ik het beter kon uitleggen. Ik vertelde hem dat ik heel veel bezig ben met vragen waarom. Waarom mensen doen wat ze doen, waarom het zus moet of waarom het niet zo kan. Toch, de belangrijkste waarom die ik de afgelopen tijd aan mezelf heb gevraagd is: ,,Waarom sta ik op?” En dan bedoel ik niets iets depressiefs of existentieels, maar juist iets heel praktisch.

Elke ochtend word je wakker in een warm bed en is ’t zo makkelijk om lekker te blijven liggen, maar toch sta je op? Waarom? Sta je op omdat je moet? Een baas die je verwacht? Of sta je op omdat je zo graag verder wil werken richting je doel, droom of lot?

Dat vertel ik hem. Dat ik mezelf afvraag waarom ik opsta, op zoek naar de kern van mijn reden tot leven. Waarom elke dag opstaan belangrijker is dan elke dag blijven liggen. Waarom deze dag wel zonder mij kan, maar ik niet zonder deze dag. Hij begrijpt me niet. Hij lacht bijna. En ik denk dat ik het verkeerd heb uitgelegd. Want dit is toch iets wat belangrijk is?

We staan hier tussen de mensen. Net waren ze nog allemaal een beetje zoals ik. Ze doen nog steeds veel, nog steeds druk (maar niet druk, druk, druk), maar nu voel ik dat we toch anders zijn. We hebben het erover wat we doen, maar weinig over wat we denken. Dat is ook moeilijk, want straks zijn we het niet eens. En als ik vraag waarom iemand ’s ochtends opstaat krijg ik niet altijd een zielvol antwoord dat me energie geeft. Dat is jammer. Gelukkig sta ik in de kroeg.