Martijn over…bekende Apeldoorners

De laatste keer dat ik Willem (Bijkerk, red.) hier zag sprak hij met geen woord over deze stad. Terwijl hij toch echt uit Apeldoorn komt. Ik heb ’t zelfs nog even opgezocht: Willem Bijkerk, Apeldoorn, 1980. Hij stond daar, voor duizenden anderen die ook ooit in Apeldoorn ter aarde kwamen of er in ieder geval vanochtend weer terugkeerden uit hun dromen en toch zei hij er geen woord over.

Toen ik vervolgens een tijd terug een beetje op Willem’s naam ben gaan klikken kwam ik er al snel achter dat de hoeveelheid bekende Apeldoorners dun bezaaid is. Zijn ze er wel dan vallen ze in mijn – toch weinig gezochte – mening in twee categorieën: ze willen er zelf weinig van weten, of wij Apeldoorners hebben het liever niet.

In de eerste categorie: wist u dat Joop Braakhekke geboren Apeldoorner is? En toch is mij geen moment bekend dat Joop trots een programma inluidde met de woorden: “Zo, en dan gaan we vandaag een heerlijk gerecht koken dat zijn origine kent in mijn geboortestad, het prachtige Apeldoorn.” Wat dat gerecht vervolgens had kunnen zijn ontgaat me in deze even.

Kijken we naar Volendam dan zien we dat ’t niet aan de grote van Apeldoorn ligt. We overtreffen de Volendammers een lullige zeven keer als we naar hoeveelheid inwoners kijken. En van bekende Volendammers kan ik er zo vijf opnoemen. Iets waar ik niet trots op ben.

Mocht je nu het nare onderbuikgevoel krijgen dat ik op dit moment mezelf naar voren aan het schuiven ben om het gat te vullen dan stel ik je gerust. Dergelijke grootheidswaanzin valt me nog niet ten deel. Wel heb ik stiekem ergens onder op een stapel papier, tussen een brief die ik nog moet openen en een New Yorker die ik ooit kocht en niet las – want zo iemand ben ik – een lijst. Een lijst met namen die toebehoren aan Apeldoorners die ik wel aan durf te dragen. Die naar mijn idee ooit de top zullen bereiken. Net als Willem.

Het lijstje is een soort weddenschap met mezelf, maar tegelijkertijd ook een geheugensteuntje voor mezelf om altijd het mooiste te zien in mensen. Ook al zien ze dat zelf misschien niet. Zo denk ik niet dat de mensen op ’t lijstje het eens zijn met hun plek.

En hoewel het een lange tijd geleden is dat ik iets van Willem heb gehoord denk ik soms aan ‘m. Terwijl ik eet bij een kok die verschuild gaat achter een kledingwinkel. Terwijl ik kijk naar de foto’s van een DJ. Terwijl ik luister naar een zangeres – pas 18 lentes jong – die me tot tranen toe roert. Terwijl ik die mensen van mijn lijstje zie lopen door Apeldoorn. Terwijl ze me groeten en ik hun terug. In tegenstelling tot Willem.