Martijn over…een dag (chronologisch)

,,Het is echt verschrikkelijk!”

,,Haha, zo erg?!”

Ik ontvang het appje terwijl ik tegen mezelf sta te praten en het maakt me vrolijk. Dat mag niet. Je mag andermans ongeluk niet grappig vinden. Toch vind ik dat. Ze kan zo heerlijk zeuren, namelijk. Ik kijk nu al uit naar het getier (vloeken doet ze niet) over deze middag. Waar zij op een babyshower is en ik tegen mezelf aan sta te praten.

Repeteren, zo het heet officieel. Goed ben ik er niet in. Ik kan me niet concentreren en dat is precies wat ik moet doen. Aankomend weekend ga ik een toneelstukje opvoeren tijdens een festival en het is fijn als ik dan weet wat ik moet zeggen, maar ik wil het niet weten, want ik wil niet. Het probleem is dat ik niet wil oefenen, omdat ik denk dat ik er slecht in ben, maar dat ik er uiteindelijk slecht in ben omdat ik niet oefen. Die ironie gaat vanmiddag niet verloren en daarom sta ik apathisch in een spiegel tegen mezelf aan te ouwehoeren. Klokslag 13 over 5 mag ik weg. M’n eigen huis uit vluchten, omdat ik te weinig heb gedaan en toch, verrassend genoeg, zeker niet meer wil doen.

,,M’n moeder moest huilen toen ze het las.” Hij vertelt het met een glimlach op zijn gezicht, dus het zal niet al te erg zijn dat ik zijn moeder aan het huilen heb gemaakt. Het was een gedichtje voor zijn verjaardag, waar we nu een feestje voor hebben. Het is een feestje dat flink uit de hand gaat lopen, maar gelukkig niet hier, bij hem thuis. Tegen de tijd dat het uit de hand loopt zijn we allang bij Gigant. Als we daar met bier gooien komt z’n moeder niet zeggen dat we dat niet moeten doen. Dat is fijn. Want we gaan veel bier gooien.

We gooien met bier omdat Andy Frasco optreed. Als je Andy Frasco nog nooit live hebt gezien dan moet je dat snel gaan doen. Dan weet je waarom we met bier gooien. Ook heb je dan een hele leuke avond. Terwijl ik druk bezig ben met een hele leuke avond hebben gebeurt er iets vreemds. Andy zegt dat ik het podium op moet komen. Ik niet alleen, maar Ellis ook. Ellis noemt ‘ie ‘our bandphotographer”, dat vind ik leuk. Mij noemt ‘ie ‘This guy’, nou ja, ook prima.

Plots gaat het heel snel. Hij zegt iets over trouwen, dat ‘ie er niet bij kan zijn (dat hadden we gevraagd) en dat hij ons toch iets moois wil geven. Dan trekt hij zijn shirt uit en wrijft onze hoofden over zijn lichaam en de saxofonist speelt een ballad terwijl Ellis op mijn schoot zit, of hij doet dat eerst en daarna krijg ik een buik tegen mijn hoofd en eerlijk, ik weet het niet meer zo goed. We mogen weer van het podium en we dansen nog wat en we drinken nog wat, maar mijn hoofd is er niet meer bij. Die is in de wolken. Wat een feest. Wat een avond.

Epiloog

Het is ochtend en ik voel me niet zo goed. Ik heb te veel gedronken gisteren, maar eigenlijk vooral te weinig gedaan. En terwijl ik m’n best aan het doen ben nu wel wat te doen komen er berichtjes van alle kanten. Filmpjes. ,,Wat een feest! Hier, een filmpje van jullie moment.”

,,Oh nee, iedereen heeft staan filmen, Ellis.”

,,Nee!? Dat is echt verschrikkelijk!”