Martijn over…vroeger

Het voelt zoals wolken zouden voelen. Zoals ze zouden voelen als het opstijgende vliegtuig om ons heen wegvalt en alleen wij en de wolken overblijven. Je blote huid niet geraakt, maar je voelt ze om je heen. Wolkendekens. Elke nacht andere. De ene langzaam. Die je plots omhelst en je uren laat drijven in de nacht. De ander vlug en net zo snel weer weg. Deze nacht trekt hij eerst traag voorbij waarna hij met kort geduld in flarden uiteen scheurt. Ineens is er weer het licht.

Ik lig in bed, maar had net zo goed op de middenberm van de A50 kunnen liggen. Daar was het rustiger geweest, helemaal op dit tijdstip. Mijn ogen lichten op in het halfdonker, maar er is niemand die het ziet en ik zie niets. Het witte plafond wordt vannacht niet geverfd met mijn dromen. Ik kan niet slapen. Waarom kan ik niet slapen? Het is half zes.

Het zijn mijn gedachten die het lawaai maken. Oorverdovend veel gedachten. Wat ik vandaag moest doen, maar niet deed. Hoe morgen – of nu alweer vandaag – zich voor me ontvouwt en mij in zijn onvoorspelbare bochten wringt. Dat ik moet schrijven. Wat ik moet schrijven. Wat jij hier eigenlijk allemaal van vindt. Of je er wat van moet vinden. Waarom je niet reageert. Of je al klaar met me bent. Dat ik nog helemaal niet klaar ben.

Vroeger liet ik al die gedachten me overrompelen, overnemen en overheersen zelfs. Vervreemdend voelde dat. Ze voelden tegelijkertijd zo als een onderdeel van mij – misschien het enige van mij wat écht was – maar ook zo ver weg. Ik voelde me zo zonder invloed en raakte onder invloed. Ik wist niet meer wat ik anders moest doen om het stil te krijgen.

Uit mijn oordopjes ramt nu een nummer wat ik niet versta. Ik ben te druk in gesprek met mijn gedachten. Twee jaar geleden zou ik mijn muziek harder hebben gezet. Nu doe ik mijn oordopjes uit. Het is tien over half zes en ik ben aan het hardlopen. Omdat mijn gedachten geen volumeknop hebben praat ik met ze. Waarom voel je dit wat je voelt? Waarom wil je dit? Gaat het eigenlijk wel met je?

Die vragen stelde ik een tijd geleden alleen aan anderen. Als we het samen licht zagen worden in de kroegen die nooit leken te sluiten, maar dat helaas altijd deden. Dan fietste ik naar huis, op weg naar de wolken, en scheen het licht net zoals het vandaag doet.

Ik maakte het altijd veel te laat toen, maar dat was vroeger.