Opgestoken vinger

Gistermiddag, zonder aanleiding, onaangekondigd, plompverloren en vrijwel van het ene op het andere, voel ik me formeel, nog beter; vormelijk en om het ouderwetse woord maar eens te gebruiken ‘deftig’. Met een gedistingeerde houding stond ik te wachten voor het rode licht, plechtstatig stak ik met de fiets aan de hand de straat over en groette met een majestueus gebaar enkele voorbijgangers. Helaas, het ontbrak me aan een hoed, zacht leren handschoenen en glimmende bruine schoenen met een punt.

Het effect van mijn formele wijze van handelen had op de voorbijgangers niet het door mij gewenste effect. Men reageerde afwijzend, keek snel een andere kant op of bukte schielijk om iets onduidelijks van de grond te rapen. Er was zelfs een man, geheel niet formeel of plechtig, die met zijn wijsvinger op zijn voorhoofd wees. Mijn reactie was eenvoudig maar doeltreffend, met mijn middelvinger maakte ik een beweging naar boven en lispelde; ‘de oorlog is al afgelopen hoor’. Ach, dit formele gevoel verdwijnt wel weer want het kan nooit van lange duur zijn.