Vrouwen in de horeca: Marja Fahner

Vrouwen in de horeca. Onder deze titel komt Apeldoorn Direct deze weken met een serie portretten. Vandaag geven wij het woord aan Marja Fahner van ’t Cafeetje van Marja aan Hoofdstraat 166.

Wat heb je allemaal gedaan voordat je met ’t Cafeetje van Marja begon?

,,Heb je even? Ik heb voornamelijk in de zorg gewerkt met verstandelijk gehandicapten. Ik ben ooit barkeeper geweest bij FNV scholingsinstituut en daar geëindigd als facility manager. Ik heb de catering opgezet bij de politie en ben hoofd Algemene Dienst geweest in een bejaardenhuis. Eigenlijk heb ik vooral heel veel in de dienstverlening gewerkt. Ik ben een dienstverlenend typje.”

Waarom ben je 3 jaar geleden met ’t Cafeetje van Marja gestart?

_,,Eigenlijk ben ik 30 jaar geleden al begonnen met fantaseren over een kindvriendelijk café. Ik zat op een terrasje op het Raadhuisplein met mijn kinderen en die hadden niets. Geen rietjes, geen speeltjes, niets. Dus zij gingen op het standbeeld klimmen, in de bloembakken spelen en dat mocht dan niet. ‘Ooit begin ik mijn eigen kindvriendelijke café’, bedacht ik me toen. Alleen als je zelf kleine kinderen hebt, dan begin je daar niet aan. In mijn fantasie werd dat kindvriendelijke café een soepcafé. Dat werd van lieverlee een muziekcafé, een leescafé, een soepleescafé, een theatercafé, een workshopcafé, van alles.  Maar na 30 jaar leuk fantaseren was er nog steeds geen café.

Tot 3 jaar geleden. Toen hebben we besloten om ons huis uit de verkoop te halen en hier te blijven. Ik bedacht me; ’Ik loop de hele tijd afscheid te nemen, omdat we gaan verhuizen. Maar dat gaat niet door. Dan is nu het moment. Ik wil mijn droom achterna.’ En dat heb ik gedaan. Ik ben een hele nacht bezig geweest. Heb al mijn dromen op papier gezet en de volgende dag lag daar een kant en klaar plan.

Met dat plan heb ik alle banken benaderd, maar die wilden allemaal niet helpen. Tot er eentje toch – onder lichte druk – overstag ging. Opeens had ik een zak geld en kon ik niet meer terug. Ik ben op zoek gegaan naar een pand en daarna was het gewoon in het diepe springen en gaan. Inmiddels zijn die 30 jaar aan plannetjes voor een groot deel uitgekomen”

Wat is je tegen gevallen?

_,,Niet heel veel eigenlijk. Na al het klussen had ik even een moment ‘oeps, en nu?’. Want dan moet er een menukaart en zo. Er komt heel veel bij kijken. Maar dat ging eigenlijk allemaal vanzelf. Er komt een soort stroom waardoor het gewoon lukt.

Wat wel heel erg tegenviel in het begin was de omzet. Ik heb drie keer in een jaar de huur opgezegd, omdat ik dacht dat ik het niet zou redden. Maar iedere keer dat ik die opzegde, begon het weer te groeien. Zo van ‘loslaten’ en ‘hop’ daar komt ie weer.”

Wat viel er dan mee?

,,Het viel me op dat allerlei mensen hier naar toe komen die iets willen en kunnen. Dat is het heel erg mooie hier van. Het verbaast me hoeveel talent er is in Apeldoorn. Hoeveel initiatieven er zijn. Je ziet het misschien niet zo, maar het bruist van mensen met plannetjes. En er zijn veel mensen die heel graag willen helpen. Er is van alle kanten een enorme gunfactor. Dat is zo leuk. Iedereen wil hier iets laten zien en dat kan. Ik ga alleen geen pillen, poeders en crèmepjes verkopen.”

Hoeveel tijd stop je in ’t Cafeetje?

,,Dat realiseer je je van te voren eigenlijk iet, maar je bent er toch 24/7 mee bezig. Niet altijd fysiek hoor. Hoeveel uren ik echt hier ben weet ik niet precies. Ik heb het nooit opgeteld. Ik denk dat ik dan heel erg schrik. Sinds kort sta ik wel op het rooster, zes dagen in de week.”

Heb je dan nog wel tijd om op bezoek te gaan bij ‘concurrenten’?

,,Ik zie het niet als concurrenten, helemaal niet. Ook de buren niet. Ze houden me scherp, dat vind ik wel belangrijk. Maar eigenlijk vertrouw ik gewoon op mijn eigen kracht. Ik ga wel eens naar SamSam of Gigant. Of naar 1813. En dan krijg ik altijd weer inspiratie, bedenk ik nieuwe plannetjes.”

En? Zijn er nog nieuwe plannetjes, waar droom je nog van?

,,Plannetjes zijn er genoeg: onder andere met Orpheus en Gigant. Mijn droom is dat ik over een paar jaar nog steeds dit café heb. Dat iedereen gewoon lekker komt en zijn gang gaat. Dat ik gewoon alleen nog maar de dingetjes regel. Maar wel daarbij gewoon mezelf blijf, van mijn eigen kracht uit blijf gaan. En blijven dromen, iedere dag weer. Want daar word je heel gelukkig van.”