Het is opvallend de verpakking wordt groter en de inhoud kleiner, met andere woorden veel doos met een armetierig aardigheidje. Ik kan het weten, al jaren speel ik voor Sinterklaas met neef Jaap als Piet. Het zijn vermoeiende avonden met een teveel aan verwachtingen en nogal wat teleurstellingen. Verlanglijstjes, bitterballen, bier en af en toe
Eigenlijk moet je nooit met jezelf bezig zijn. Als dat niet helemaal lukt en dat kan, want het sluipt zomaar in je, bedenk dan dat je dat niet wil. Want voordat je het weet ben je daar de hele dag mee bezig, met jezelf. Ik lag in bed en voelde dat mijn linkerbeen trilde en
En dan zo’n zwaar beeld meesjouwen naar Parijs want ik ga er vanuit dat tijdens een intiem diner, ongeveer op de helft van de tijd dat er gegeten kan worden, je zus of jij, misschien wel de kleinkinderen, het beeld gaan aanbieden dat uiteraard is ingepakt, dat je ouders een klein verschil van mening krijgen
Op een vroege dinsdagochtend rij ik met mijn auto, -een laffe daad, het regent en waait dus niet op de fiets- op de bochtige smalle weg Hoog Soeren-Assel. Halverwege, ongeveer honderd meter voor het wildrooster ligt een man aan de linkerkant van de weg. Hij is in gevecht met een schildersezel op wielen en dreigt
Gistermiddag, zonder aanleiding, onaangekondigd, plompverloren en vrijwel van het ene op het andere, voel ik me formeel, nog beter; vormelijk en om het ouderwetse woord maar eens te gebruiken ‘deftig’. Met een gedistingeerde houding stond ik te wachten voor het rode licht, plechtstatig stak ik met de fiets aan de hand de straat over en
Zaterdagmiddag, veel zon en vallende bladeren. Naar het bos met de hond, laarzen en een oude met verf gevlekte jas aan, petje op en waar zijn nu weer die autosleutels. Ik ben niet de enige, op de parkeerplaats veel Volvo’s, door modder besmeurde terreinwagens en een enkele Fiat 500. Na het passeren van het eenrichtingen
Dat briefje over dat ‘gevonden konijn’ was met een nietje vastgemaakt aan een boom. Intrigerend vond ik het, zo’n briefje kom je niet elke dag tegen. Wel dat een poes weggelopen is of een miezerig hondje. Zo’n briefje met ook meestal een foto en de naam van de poes of de hond er bij. Meestal
Elke ochtend loop ik met ‘mijn’ hond, een uurtje of anderhalf. Aan een Koning Lodewijklaan boom hangt een briefje met een korte mededeling met uitroeptekens; ‘Gevonden konijn!!!!!!’ met daaronder een foto van het betreffende konijn en een telefoonnummer voor inlichtingen. Ik vraag me af hoe ik dat moet lezen. Is het een vrolijke boodschap ‘kijk
‘Weet jij hoeveel krantenjongens er in Nederland zijn?’, hij vroeg het met een merkwaardige rasp in zijn stem. ‘Geen idee, waarschijnlijk behoorlijk veel,’ zeg ik. ‘Precies weten doe ik het niet, maar toch wel enkele duizenden’, vervolgde hij. ‘En die willen allemaal miljonair worden, want dat kan; ‘van krantenjongen tot miljonair’. In elk geval dat
Soms moet ik, en ontkom ik er niet aan, en of ik nu wil of niet; het is tijd voor een heftig pleidooi voor het natuurlijke koken. Al jaren doe ik dat, dat natuurlijke koken en praat er zelden over, maar nu is er geen weg meer terug. Dat komt omdat vorige week met nogal
Het wilde maar geen herfst worden en nu was de hond ook nog dood gegaan, in stilte en onverwacht. Vladimir, want zo heette de hond lag op het pad in de tuin. Languit met gestrekte voorpoten, zijn staart in een bak met water en met zijn kop richting het noorden. Alsof hij er over nagedacht
Mensen overkomt van alles terwijl het lijkt alsof het niets is. Ik stond bij de receptie van een hotel in Hoenderloo en was naar het dorp gekomen voor het Nederlands kampioenschap ‘klootschieten’. De dame van de receptie van het hotel vond het maar zozo. Haar man mocht niet meedoen omdat hij in Hoenderloo woont en
Hij bekeek zichzelf in de spiegel. Hij zag er goed uit. Het nieuwe donkerblauwe pak, de lichtblauwe das en de zwarte schoenen. Het was een perfecte combinatie. Nu al wist hij wat de directeur bij zijn afscheid, na tweeënveertig jaar trouwe dienst, ging vertellen. Eigenzinnig en creatief was hij, maar vooral een toegewijde, warme en
Dat het altijd maar doorgaat is strikt genomen verbazingwekkend. Met ogenschijnlijk dezelfde krantenjongen vroeg in de ochtend. De supermarkt meestal open. Met een buurman zeulend met de afvalcontainer, een buurvrouw altijd op tijd en het journaal met dezelfde beelden. De gewelddadigheden her er der, het niet kunnen vinden van een oplossing, een van hot naar
‘Het was ook een vliegtuig,’ zegt Karel Weerman vrijwel niet hoorbaar. ‘Mijn neef Pieter Weerman is bij dat tragische voorval omgekomen, hij was een van de tweeëntwintig en kon geen kant meer op. Hij verbrandde levend.’ Als Max Christern op maandag 7 oktober 1946 van zijn ouderlijke woning in Apeldoorn terugkomt op marinevliegbasis Valkenburg hebben
