Meisjesidool en verwende melkmuil Justin Bieber heeft al een tijd geen relatie meer gehad, las ik vorige week. Dat komt omdat zijn hart gebroken is. Erg lang kan dat ‘al een tijd’ niet zijn volgens mij, gezien de leeftijd van mister Bieber. Maar goed, alles is relatief en de liefde is heus en waarachtig geen
Mijn zoon gaf mij een woord cadeau. Woorden zijn mijn lievelingscadeaus. Je kunt me niet blijer maken dan met een zelfverzonnen woord. Mijn zoon begrijpt die dingen en gaf mij ‘mooi-weer-liefde’: liefde die er alleen is als het goed met je gaat, als je braaf bent en succesvol en je aan regels houdt. Ik vond
Tot mijn grote vreugde organiseert Paleis Het Loo vanaf 10 april 2015 een tentoonstelling over het leven van Sissi a.k.a. keizerin Elisabeth van Oostenrijk. Sissi werd eigenlijk Sisi genoemd, maar dat vond de regisseur van de wereldberoemde films over haar leven niet zo mooi. En verdomd, die tweede ‘s’ geeft net dat beetje jeu en
Het is tijd voor een bekentenis. Niets wereldschokkends hoor, wees gerust. Veel meer dan een doodgewone huis-tuin-en-keuken-ontboezeming is het niet. En toch moet het eruit. Want ondanks hedendaagse dogma’s als ‘leven in het nu’ en ‘geniet van het moment’, kan ik niet ontkennen dat ik een hang naar het verleden heb. Ik smul van oude
In mijn tuin staat een vogelhuisje. Normaal gesproken knabbelen roodborstjes, winterkoninkjes, mussen, merels, mezen, vinken en zelfs een enkele boomklever daar vredig en gebroederlijk van het door mij neergelegde lekkers. Vandaag werd de serene rust bijzonder wreed verstoord. Een vrijpostige Vlaamse gaai perste zijn veel te grote lijf in mijn overdekte voederplaats. Het ging maar
Dat de Oranjerie veel meer te bieden heeft dan alleen droog en warm winkelplezier, ontdekte ik afgelopen donderdagavond. In de creatieve vergaarplaats Pop-up Park 055 vond het evenement ‘Tussen ritme en rijm’ plaats, georganiseerd door Pop-uppers van het eerste uur Randy Gasper, Janneke Harrewijn en Karen Hop. Samen met andere taalliefhebbers beleefde ik een geweldige avond. Zeven jonge mensen
Een van mijn meest geliefde bezigheden is het bezoeken van steden, bij voorkeur in het buitenland. Niet omdat ik nou per se een stadsmens pur sang ben; ik hou ook oneindig van rust en natuur. Als ik een tijdje veel van het een heb gehad, is het andere broodnodig. Wat dan weer naadloos aansluit bij
Afgelopen dinsdag bevond ik mij in de trein naar Amsterdam. Dat is redelijk uitzonderlijk; ik reis zelden met het openbaar vervoer. Dat ik daarmee niet alleen het milieu, maar vooral ook mezelf tekort doe, bleek die dag maar weer eens. Ik had net plaatsgenomen, toen een gehaaste meneer zich op de stoel voor mij installeerde.
Afgelopen dinsdag bevond ik mij in de trein naar Amsterdam. Dat is redelijk uitzonderlijk; ik reis zelden met het openbaar vervoer. Dat ik daarmee niet alleen het milieu, maar vooral ook mezelf tekort doe, bleek die dag maar weer eens. Ik had net plaatsgenomen, toen een gehaaste meneer zich op de stoel voor mij installeerde.
Vorige week betrapte ik mezelf op het hard en onbenullig zingen van kerstliedjes in de auto. Het waren niet zomaar kerstliederen; het waren liedjes van het Leger des Heils. Nu zing ik wel vaker als ik in de auto zit. Mijn radio is al tijden kapot en uit gemakzucht vergeet ik steeds om daar iets
Als ik op vrijdagavond naar de zelf geschreven verhalen van ‘mijn’ dames luister, bekruipt me een blij gevoel. Wat is schrijven toch leuk! En wat is het vooral ook leuk om al die schrijfsels met elkaar te bespreken. Op dit moment hebben we twee cursusavonden achter de rug. Tijdens de eerste avond heb ik het
Tijdens mijn wekelijkse rondje boodschappen, kwam ik ze tegen in de C1000. Een hoogbejaard echtpaar. Ze zagen er ook echt uit als oude mensen. Een uitstervend ras bijna, in een tijd waarin bejaarden vooral kwiek en jeugdig ouder worden. Zij deden daar niet aan, aan die moderne malligheid. Grijs haar, een bril op de gerimpelde
Terwijl ik met zware boodschappentassen in mijn handen van de auto naar mijn huis loop, komt mijn bovenbuurjongetje met een noodvaart aangefietst. Nog voordat hij is afgestapt, roept hij luid: ‘Zal ik je helpen, Judith?’ Zijn enthousiaste prethoofd straalt me tegemoet. Zo’n aanbod sla ik niet af natuurlijk; mijn boodschappen worden niet elke dag voor
Zestien jaar is ze, mijn prachtige dochter. De hoogste tijd voor een baantje dus, vond ze vooral zelf. En zo geschiedde. Vorige week begon ze als vakkenvuller bij de Action. Die in het centrum. Nieuw en spannend is het allemaal, dat werken. Ik geniet vooral van haar verhalen bij thuiskomst. Over klanten bijvoorbeeld, die ze
Als piepjong meisje had ik op de kraag van mijn onvermijdelijke spijkerjasje een button gespeld. ‘Geweld eindigt waar liefde begint’ stond erop geschreven. Ik moest daaraan denken toen ik deze week een prachtige fotoserie zag in de Volkskrant. Van een man met een heel blij hoofd en een minstens zo vrolijke vrouw. Zij droeg een
