Lastige kinderen. Je komt er maar moeilijk vanaf. Met dat probleem zaten mijn ouders in 1974. Ik was 13 jaar oud en had mijn jaar in de brugklas Atheneum-Havo stevig verkloot. Ik bleef dus zitten. In mijn familie is doubleren een doodzonde, dus ik moest weg. En zo stond ik in augustus 1974 met een
Van de week kloeg een van onze kinderen erover dat het te donker was achterin de huiskamer. Daar was ik het wel mee eens. Dus ik op stap voor een lamp. Tenslotte zitten er op het plafond drie afdekplaatjes van niet gebruikte lichtpunten. Het probleem lijkt dus makkelijk op te lossen. De gedachte ging uit
Het loopt terug. Het aantal kerstkaartjes bedoel ik daarmee. Ik ben steeds sneller klaar met het schrijven van de kaartjes. Natuurlijk: we versturen met z’n allen ieder jaar minder fysieke kerst- of andere kaartjes, want we hebben Facebook en e-mail. Met een of ander goedkoop fotobewerkingsprogrammaatje flansen we in twee minuten een plaatje in elkaar:
In de zomermaand juli 1988 heeft het één dag niet geregend. Ik was die maand postbode, verdomme. Wat een drama. ’s Ochtends om kwart voor zes beginnen met sorteren (‘ingooien’) van de post, dan twee wijken doen en hopen dat je voor 5 uur klaar bent. En steeds die regen. Het hield nooit op. Wat
Ik kan mij op vele manieren schamen. En ik heb daar behoorlijk last van. Valse schaamte is het ergst, want die is onterecht. Voorbeeldje: voordat ik ‘s morgens de lift in stap vanuit de parkeergarage, verlaat een vrij gezette man met een steekwagen de lift en de deuren sluiten zich. Op het moment dat ik
Het is op zich al een bijzonder gegeven dat het varken een naam had: John Thomas. Maar het was dan ook geen gewoon varken. John Thomas kon het volkslied zingen. Het redde hem van de slacht. Er zou een gouden toekomst voor hem weggelegd zijn! Op een dag werd de big netjes aangekleed en als
Toen ik zeven of acht jaar was, is mijn vlieger in een van de stroomdraden van een hoogspanningsmast verstrikt geraakt. Het was een vliegertje van doorzichtig plastic met een plaatje van Sjors en Sjimmie erop. Wat ik ook probeerde, ik kreeg hem niet meer los. De staart, gemaakt van een in stukken geknipte theedoek, wond
Op de avond van de elfde van de elfde gaan de kinderen op jacht. Lampionnen benadrukken hun bijzondere opdracht. Ze gaan in groepjes want dan kan er samen gezongen worden. Lampionnen had je vroeger van papier met daarin een theelichtje. Na de cafébrand van Volendam zijn ze en masse vervangen door meer geavanceerde equivalenten. Je
Ik whatsapp, jij whatsappt, wij whatsappen, ik whatsappte, ik heb gewhatsappt. Een Nederlandser werkwoord bestaat er niet. De snelle inburgering van het werkwoord past bij de snelheid waarmee we ons het gebruik van het bekende appje hebben eigengemaakt. Of je nu van het ene telefoonmerk bent of het andere: iedereen heeft het. Meneer Nokia draait
Ik krijg een WhatsAppje en lees: “We hebben er een, bel ons even!”. Het WhatsAppje is van de redactie van Apeldoorn Direct. Ik bel en krijg ene Max aan de lijn. “Jij moet naar de Trekweg nr 12*, naar meneer Bomhof; hij is nú thuis. Jij gaat hem interviewen: meneer Bomhof is de enige nog
Het Korean Wok Restaurant heeft een smaakvolle inrichting. De ambiance lijdt echter onder de slechte akoestiek en de kakofonie van etende, pratende en heen-en-weer-lopende bezoekers. De formule van dit restaurant wordt ons snel duidelijk: het is een all-you-can-vreet in een luxe jasje. In de open keuken staat een kok non-stop groenten, vlees en vis te
Pesten is hot. Ik bedoel: pesten heeft (weer) de aandacht. Dat was vroeger wel anders. Toen ik een jaar of 12 was pestte ik er flink op los. En af en toe werd ik zelf ook gepest: boontje kwam al in de jaren ’70 om zijn loontje. Maar er was geen hond die zich er
Vandaag ben ik op weg naar een bijzondere afspraak. Kladblokje mee onder de arm. Ik denk na over het onderwerp van gesprek en hoor op de radio die evergreen van Acda en De Munnik: ‘Herman zit in de zon op een terras / Leest op AD dat het terras er niet meer was…’ Alsof de
Vorige week waren de schouderkarbonaden bij Albert Heijn in de aanbieding. Een enorm groot bord met Donald Duck-blauwe letters op de stoep voor de winkel maakte mij daarop attent. Ik was blijkbaar niet de enige koopjesjager, want de koeling bij de grootgrutter was al behoorlijk leeg. De karbonaden waren er alleen nog in tweestuks-verpakking. Een
Aan de instapkaart die ik nog ik mijn broekzak heb kan ik zien dat ik in Spanje ben. Maar dat is het enige. In deze badplaats zijn veel Engelsen, Duitsers en Russen. Het personeel van het restaurant spreekt allerlei talen maar geen Spaans. Spanjaarden vind je hier niet, die hebben hier niets te zoeken. Na
